وقتی ورزش به اعتیاد تبدیل می شود

بستن کفش های کتانی و ضربه زدن به پیاده رو برای بسیاری از ما راه نجاتی است.

به گفته کارشناسان، این یک راه عالی برای تناسب اندام و سالم ماندن است نیو دیلی که فواید دویدن برای سلامت روان غیرقابل انکار است.

اما یک مطالعه اخیر از مرزها در روانشناسی به عنوان یادآوری می کند که زیاده روی در یک چیز خوب می تواند عواقب منفی داشته باشد.

این تحقیق نشان داد که دویدن به عنوان فرار از استرس های روزانه می تواند منجر به وابستگی به ورزش شود، نوعی اعتیاد به فعالیت بدنی که می تواند منجر به مشکلات سلامتی شود.

فرار

گریز می تواند دیدگاه را بازگرداند یا می تواند به عنوان یک منحرف کننده از مشکلاتی باشد که باید حل شوند.

دکتر فرود استنسنگ، از دانشگاه علم و صنعت نروژ، و نویسنده اصلی این مطالعه، بررسی کردند که آیا گریز می تواند به توضیح رابطه بین دویدن، سلامتی و وابستگی به ورزش کمک کند.

دکتر Stenseng گفت: “فرار اغلب به عنوان فعالیتی تعریف می شود که به شما کمک می کند از چیزهای ناخوشایند یا خسته کننده اجتناب کنید.”

“پاداش روانشناختی فرار از خود، کاهش خودآگاهی و رهایی از شدیدترین افکار و احساسات است.”

در این مطالعه 227 دونده تفریحی، زن و مرد، با شیوه های مختلف دویدن انتخاب شدند.

شرکت کنندگان پرسشنامه هایی را پر کردند که سه جنبه گریز و وابستگی به ورزش را بررسی می کرد، از جمله مقیاس فرار، مقیاس وابستگی به ورزش و مقیاس رضایت از زندگی.

نتایج نشان داد که حداقل همپوشانی بین دوندگانی وجود دارد که طرفدار “خود بسط” (گریز تطبیقی) و کسانی که “خود سرکوبی” (گریز ناسازگارانه) را ترجیح می دهند.

خودگستری رابطه مثبتی با بهزیستی داشت، در حالی که خودسرکوبی با رفاه رابطه منفی داشت و به شدت با وابستگی به ورزش مرتبط بود.

هیچ‌یک از حالت‌های فرار به سن، جنسیت یا مدت زمان دویدن مرتبط نبودند، اما هر دو بر رابطه بین سلامتی و وابستگی به ورزش تأثیر گذاشتند.

به طور خلاصه، نشان داد افرادی که برای فرار و دوری از چیزهای منفی می دوند، سلامت و شادی خود را سخت تر می کنند.

اما افرادی که می دوند تا تجربیات جدیدی داشته باشند و از خود لذت ببرند، عموماً شادتر و سالم تر هستند.

دکتر Stenseng گفت: «این یافته‌ها ممکن است به افراد کمک کند تا انگیزه‌های خود را درک کنند و برای دلایل درمانی برای کسانی که با مشارکت ناسازگار در فعالیت‌های خود دست و پنجه نرم می‌کنند، استفاده شود.»

وابستگی ورزش کنید

دکتر کلایو جونز، روانشناس ورزش و ورزش به این موضوع گفت TND که «وابستگی به ورزش» به تأثیرات بیولوژیکی، روانی و اجتماعی اطلاق می‌شود که می‌تواند بر زندگی فرد به زیان چیزهای دیگر مسلط شود.

دکتر جونز گفت: «اگر نه تنها راه مقابله با استرس و احساسات ناخوشایند، این اولین راه است.

تلاش و زمان بیشتری باید صرف ورزش شود تا به اثر مطلوب مقابله با استرس و احساسات ناخوشایند دست یابد.

زمانی که فرد بیمار است، ورزش نمی‌کند، تحریک‌پذیرتر و بدخلقی‌تر می‌شود [and] پریشان.

“تضاد بین فردی افزایش می یابد که به موجب آن هدف معتاد به ورزش از ورزش و فکر کردن همیشه به ورزش، در روابط بین فردی آنها در خانه و محل کار اختلال ایجاد می کند.”

به دویدن ادامه بده

دکتر جونز گفت TND هدف از ورزش باید این باشد که تعهد خود را کنترل کنید و نه اینکه شما را تعریف کند.

او گفت: “این بخشی از کاری است که شما در زندگی خود انتخاب می کنید تا اینکه چه کسی هستید.”

«این در مورد تعادل زندگی است. زندگی در آغوش گرفتن مجموعه ای از چیزهایی است که برای انجام آنها ارزش و قدردانی می کنیم. دویدن و ورزش باید تنها یکی از بسیاری از کارهایی باشد که ما از انجام آن لذت می بریم. سپس آن را در تعادل نگه می دارد.»

دکتر جونز گفت ورزش منظم، از جمله دویدن، می تواند خلق و خوی را بهبود بخشد و اضطراب و افسردگی را درمان کند.

مشخص شده است که ورزش های هوازی، مانند دویدن، اضطراب را کاهش می دهد و احساس آرامش را افزایش می دهد و اثراتی مشابه روان درمانی یا دارودرمانی دارد.

مشخص شده است که دویدن علاوه بر کاهش اضطراب و افسردگی، پذیرش خود، احساسات مثبت نسبت به دیگران، احساس استقلال، تحقق شخصی و هدف در زندگی را بهبود می بخشد.

دکتر جونز گفت، مطالعات نشان می دهد که شدت ورزش بین 30 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب منجر به بیشترین کاهش اضطراب می شود و یک برنامه تمرینی حداقل 9 هفته ای بزرگترین اثرات ضد افسردگی را ایجاد می کند.

نشان داده شده است که ورزش سه تا پنج بار در هفته به طور قابل توجهی افسردگی را در مقایسه با یک بار در هفته کاهش می دهد.