با کشف تفاوت ظریف بین دو نوع پروتئین، محققان دانشکده پزشکی پرلمن در دانشگاه پنسیلوانیا ممکن است کشف کرده باشند که چگونه خطر افزایش وزن را از نوع خاصی از داروهای دیابت از بین ببرند. از این طریق، این امکان وجود دارد که تعداد بیشتری از بیماران مبتلا به دیابت بتوانند درمان مؤثرتری را از تیازولیدین دیون های اصلاح شده دریافت کنند، که احتمالاً به دلیل عوارض جانبی، بسیاری از آنها به شکل فعلی خودداری می کنند. این یافته ها در منتشر شد ژن ها و توسعه.
میچل لازار، نویسنده ارشد این مطالعه، دکتر ویلارد و پروفسور رودا ویر در دیابت و بیماری‌های متابولیک در پن، می‌گوید: «یک تفاوت کوچک و کشف‌نشده بین دو شکل یک پروتئین منفرد بسیار مهم است. یافته‌های ما راهی برای بهبود مکانیسم اثر داروهای تیازولیدین دیون را پیشنهاد می‌کند که نویدبخش از بین بردن عوارض جانبی افزایش وزن است.
محبوبیت داروهای دیابت به نام تیازولیدین دیون ها که به گلیتازون نیز معروف هستند، به دلیل عوارض جانبی مانند افزایش وزن کاهش یافته است. آنها با فعال کردن پروتئین سلول چربی به نام PPARgamma (PPARγ) کار می کنند. این پروتئین به دو شکل PPARγ1 و PPARγ2 وجود دارد که تفاوت‌های عملکردی آنها نامشخص است. اما زمانی که محققان پن هر شکل از پروتئین را به تنهایی مورد بررسی قرار دادند، دریافتند که فعال کردن PPARγ2 با داروی تیازولیدین دیون، موش‌ها را از تغییرات متابولیک مشابه دیابت محافظت می‌کند – بدون اینکه باعث افزایش وزن شود.
دیابت نوع 2 با اختلال پیشرونده سیستم سیگنال دهی هورمون انسولین در بدن مشخص می شود که منجر به سطوح بالای گلوکز (قند) در خون مزمن می شود. این به نوبه خود به سخت شدن شریان ها، فشار خون بالا، حملات قلبی، سکته مغزی و سایر بیماری های جدی کمک می کند. دیابت نوع 2 که تا حد زیادی به دلیل چاقی، رژیم غذایی نامناسب و سبک زندگی کم تحرک مدرن به وجود می آید، در بسیاری از کشورها همه گیر شده است. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده تخمین زده است که تنها در ایالات متحده، حدود 35 میلیون نفر، تقریباً 10 درصد از جمعیت، با این اختلال زندگی می کنند.
تیازولیدین دیون ها، که شامل روزیگلیتازون (با نام تجاری آواندیا) می شود، در دهه 1990 معرفی شدند و برای سال ها به طور گسترده به عنوان داروهای دیابت استفاده می شدند. آنها از آن زمان به دلیل عوارض جانبی محبوبیت کمتری پیدا کردند. این امر باعث شده است که برخی از محققان بررسی کنند که آیا می توان ترکیبات جدیدی را ایجاد کرد که اثرات درمانی این داروها را حفظ کند و در عین حال عوارض جانبی کمتری داشته باشد.
در مطالعه خود، لازار و تیمش با نگاهی دقیق تر به هدف تیازولیدین دیون ها، PPARγ، که به کنترل تولید سلول های چربی کمک می کند، به این مشکل نزدیک شدند. دانشمندان دو خط موش را مورد مطالعه قرار دادند: یکی دارای کمبود شدید یک نوع پروتئین، PPARγ1، و دیگری دارای کمبود شدید در PPARγ2 بود. در موش‌ها، دانشمندان نشان دادند که فعال کردن PPARγ1 یا PPARγ2 با تیازولیدین دیون در هر مورد اثر ضد دیابتی دارد و موش‌ها را از آسیب متابولیک رژیم غذایی پرچرب محافظت می‌کند.
با این حال، محققان کشف کردند که فعال شدن این دو شکل اثرات پایین دستی متفاوتی بر فعالیت ژن دارد. به طور خاص، در موش‌های دارای کمبود PPARγ1 (که در آنها بیشتر PPARγ موجود به شکل PPARγ2 است)، درمان با تیازولیدین دیون باعث افزایش وزن نشد.
بنابراین این یافته نشان می دهد که ممکن است با فعال کردن PPARγ2 و نه PPARγ1، به مزایای تیازولیدین دیون ها بدون عوارض جانبی افزایش وزن پی برد.
لازار گفت: «ما اکنون با جزئیات بیشتری در حال مطالعه نحوه عملکرد PPARγ1 و PPARγ2 و تفاوت آنها هستیم، به این امید که راه هایی برای فعال کردن انتخابی PPARγ2 پیدا کنیم.
این تحقیق توسط انجمن دیابت آمریکا، انجمن قلب آمریکا، موسسه پزشکی کاکس، بنیاد JPB و موسسه ملی بهداشت حمایت شد.