مطالعه نشان می‌دهد که چگونه سلول‌های لوزالمعده خود را برای محدود کردن پاسخ ایمنی در طول ایجاد دیابت نوع 1 دوباره برنامه‌ریزی می‌کنند.

برای اولین بار، محققان نشان دادند که در طول توسعه دیابت نوع 1 (T1D)، زمانی که سلول‌های تولیدکننده انسولین در لوزالمعده مورد حمله لنفوسیت‌های T قرار می‌گیرند، سلول‌های پوشش مجرای لوزالمعده خود را در تلاش برای سرکوب T خودایمنی برنامه‌ریزی می‌کنند. پاسخ های سلولی این مطالعه امروز در منتشر شده است متابولیسم طبیعت.

اولین وقایعی که در یک بیمار که به سمت دیابت نوع 1 می رود رخ می دهد، رویدادهایی که باعث ایجاد خودایمنی می شوند، به دلیل ناتوانی ما در بیوپسی پانکراس و این واقعیت که تشخیص بالینی فقط یک بار بتا گسترده انجام می شود، برای محققان دشوار بوده است. گلناز واحدی، دانشیار ژنتیک و عضو موسسه دیابت، چاقی و متابولیسم در دانشکده پزشکی پرلمن در دانشگاه پنسیلوانیا، می‌گوید: تخریب سلولی رخ داده است. به همین دلیل است که درک بهتری از اولین رویدادهای مولکولی در پاتوژنز T1D بسیار مهم است تا بتوانیم اطلاعات بیشتری در مورد شناسایی نشانگرهای زیستی و پیشگیری از بیماری پیدا کنیم.

بیماری های خودایمنی که 23.5 میلیون آمریکایی را تحت تأثیر قرار می دهد، زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به اندام ها، بافت ها و سلول های سالم حمله کرده و آن ها را از بین می برد. بیش از 80 نوع بیماری خودایمنی از جمله آرتریت روماتوئید، بیماری التهابی روده و T1D وجود دارد. در T1D، سلول‌های ایمنی به نام لنفوسیت‌های T به سلول‌های بتای پانکراس ترشح‌کننده انسولین حمله کرده و آن‌ها را از بین می‌برند و پانکراس تولید انسولین، هورمونی که سطح قند خون را کنترل می‌کند، متوقف می‌کند.

“اگرچه ممکن است در نهایت تلاش ناموفق لوزالمعده برای محدود کردن پاسخ سلول های T تطبیقی ​​که مسئول تخریب سلول های بتا هستند، باشد، اما این یافته که سلول های مجرای قادر به ایفای این نقش سرکوبگر در برابر پاسخ های سلول های T خود ایمنی هستند بی سابقه است.” نویسنده ارشد کلاوس کاستنر، دکترای تخصصی، پروفسور توماس و اولین سوور باترورث در ژنتیک. “مطالعه ما نشان می دهد که این سلول ها، که قبلا هرگز با ایمنی مرتبط نبودند، ممکن است خود را برای محافظت از پانکراس تغییر دهند.”

برنامه تجزیه و تحلیل لوزالمعده انسانی (HPAP) که در سال 2016 تأسیس شد، با کمک مالی 28 میلیون دلاری از مؤسسه ملی بهداشت با کمک های عمده پن، دانشگاه فلوریدا و دانشگاه واندربیلت حمایت می شود. HPAP، که توسط Kaestner و علی ناجی MD، Ph.D.، پروفسور J. William White در تحقیقات جراحی کارگردانی می شود، شروع به جمع آوری بافت های پانکراس از صدها اهداکننده عضو فوت شده با تشخیص T1D کرد. از آنجایی که بسیاری از بیماران T1D سال‌ها قبل از تشخیص بالینی، خود آنتی‌بادی‌های سلول بتا به نام گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (GAD) را در جریان خون خود دارند، HPAP همچنین نمونه‌هایی را از اهداکنندگان خود آنتی‌بادی مثبت که در معرض خطر ابتلا به T1D هستند، اما این تشخیص را دریافت نکرده‌اند، جمع‌آوری می‌کند.

دکتر بابک فاریابی، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: «مطالعه ما آن نمونه‌های بافت با کیفیت را گرفت و اندازه‌گیری‌هایی با وضوح بالا از میلیون‌ها سلول از بیماران در مراحل مختلف پیشرفت T1D ایجاد کرد که منجر به ایجاد یک اطلس تک سلولی جزایر پانکراس شد.» .D.، استادیار پاتولوژی و پزشکی آزمایشگاهی و یکی از اعضای اصلی موسسه اپی ژنتیک در پن.

آزمایش خون برای بررسی سطوح GAD برای بیماران مبتلا به T1D یا در معرض خطر ابتلا به T1D رایج است و پزشکان از آن به عنوان یک ابزار تشخیصی استفاده می کنند. یکی دیگر از یافته های این مطالعه، درک جدید از آنچه در سطح مولکولی در لوزالمعده اتفاق می افتد و چگونگی ارتباط آن با یافته های آزمایش GAD است.

ناجی، یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه، گفت: «مطالعه ما اولین مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد حتی زمانی که فردی به لحاظ بالینی مبتلا به T1D نیست، سطوح بالای تشخیص داده شده در آزمایش GAD نشان‌دهنده بازسازی رونویسی در مقیاس بزرگ سلول‌های بتا است.» برای پزشکان قوت می‌یابد که بیماران با سطوح افزایش یافته GAD را از نزدیک تحت نظر بگیرند، زیرا اکنون می‌دانیم که چه تغییرات سلولی و مولکولی در ارتباط با این سطوح در حال حرکت است.

اگرچه محققان هنوز نمی‌دانند که آیا این تغییرات رونویسی به پاتوژنز بیماری کمک می‌کنند یا پیامدهای آن هستند، کشف تغییرات فنوتیپی مولکولی در سلول‌های پانکراس افراد آنتی‌بادی مثبت، درک تغییرات اولیه لوزالمعده را که در T1D اتفاق می‌افتد، ارتقا می‌دهد و مسیر را برای آن مشخص می‌کند. ادامه تحقیقات در این زمینه