کاهش فعال شدن ناحیه خاص پیش‌پیشانی مغز ممکن است مستقیماً به پرخوری در پرخوری عصبی کمک کند –

محقق متوجه شد که در شرکت‌کنندگان مبتلا به پرخوری عصبی در مقایسه با افراد سالم، قشرهای میانی و جانبی پیش‌پیشانی (مناطق مغزی که در کنترل هوس، رفتارها و احساسات نقش دارند) ضعیف است. این یافته ها در 25 فوریه منتشر شد پزشکی روانشناسی، شواهد اولیه ای را ارائه می دهد که نشان می دهد این فعال شدن ضعیف قشر جلوی پیشانی ممکن است مستقیماً به رفتارهای غذایی شدیدتر، خارج از کنترل و ناسازگارانه کمک کند.

پرخوری عصبی یک اختلال روانپزشکی شایع و جدی است که با نرخ بالای ناتوانی و مرگ و میر همراه است. کمتر از نیمی از بزرگسالان تحت درمان با مداخلات خط اول بهبود می یابند. پایه‌های عصبی علائم پرخوری عصبی به خوبی شناخته نشده است و تلاش‌ها برای ایجاد درمان‌های مؤثرتر را مختل می‌کند. دهه‌ها پژوهش قبلی نشان می‌دهد که احساس از دست دادن کنترل بر غذا خوردن، مهم‌ترین ویژگی پرخوری است که مشخصه این اختلال است. بنابراین، مشخص کردن تغییرات مبتنی بر مغز که به طور خاص در طول تلاش برای کنترل خوردن رخ می‌دهد، در نهایت می‌تواند درک ما و درمان هدفمند این بیماری اغلب مزمن را بهبود بخشد.

این مطالعه به رهبری لورا برنر، دکترا، استادیار روانپزشکی در Icahn Mount Sinai و محقق برجسته در مرکز برتری کوه سینا در اختلالات خوردن و وزن و مرکز روان‌پزشکی محاسباتی، اولین مطالعه‌ای است که فعال‌سازی مغز را در طول تلاش‌ها بررسی می‌کند. کنترل رفتار خوردن در افراد مبتلا به اختلالات خوردن.

اکثر مطالعات در مورد اینکه چگونه ما از انجام یک رفتار خودداری می کنیم یا از انجام آن جلوگیری می کنیم، از افراد می خواهند که کاری را انجام دهند که شامل عدم پاسخ دادن به فشار دادن دکمه است. اما دکتر برنر وظیفه جدیدی را ایجاد کرد که از مردم می خواهد از پاسخ خوردن خودداری کنند. تیم تحقیقاتی با استفاده از یک فناوری تصویربرداری قابل حمل مغز به نام طیف‌سنجی نزدیک به مادون قرمز عملکردی (fNIRS)، فعال شدن قشر جلوی مغز 23 زن مبتلا به پرخوری عصبی (BN) و 23 فرد سالم را در طول این کار جدید که نیاز به مهار پاسخ‌های غذا خوردن و در طول یک کار استاندارد برو/نرو که نیاز به مهار پاسخ‌های فشار دادن دکمه دارد.

آنها دریافتند که زنان مبتلا به BN در هر دو کار اشتباهات کمیسیون را مرتکب می شوند – آنها غذا می خوردند و زمانی که قرار نبود دکمه را فشار می دادند – بیشتر از زنان بدون اختلال خوردن. همراه با این توانایی کاهش یافته برای کنترل واکنش های غذایی خود، زیرمجموعه های زنان مبتلا به BN که شدیدترین حس از دست دادن کنترل بر روی غذا خوردن خود را در ماه گذشته داشتند، و آنهایی که به شدت احساس می کردند که در طول کار پرخوری می کنند. هر دو به طور غیرطبیعی کاهش فعال دو طرفه شکمی (vmPFC) و قشر جلوی پیشانی بطن راست (vlPFC) را در طول مهار پاسخ به خوردن نشان دادند. به طور مشابه، در کل نمونه، فعال‌سازی پایین‌تر وظیفه خوردن در vlPFC سمت راست به خوردن مکرر و شدیدتر از دست دادن کنترل مربوط می‌شد، اما هیچ تفاوت گروهی در فعال‌سازی در هر یک از وظایف، زمانی که این نمونه کامل با افراد سالم مقایسه شد، مشاهده نشد. قابل ذکر است، تشخیص و شدت BN با فعال شدن مغز در طول مهار فشار دادن دکمه ارتباطی نداشت.

“بیماران ما احساس می کنند که نمی توانند خود را از خوردن لقمه یا جرعه بعدی در طول دوره های پرخوری باز دارند، اما ما مکانیسم های عصبی را که ممکن است زمینه ساز این تجربه باشد، درک نکردیم. برای اولین بار، این روش اجازه داده است. دکتر برنر می‌گوید: «ما اندازه‌گیری می‌کنیم که در مغز افراد مبتلا به پرخوری عصبی چه اتفاقی می‌افتد، زمانی که سعی می‌کنند واکنش‌های خوردن خود را مهار کنند، اما نمی‌توانند.» “یافته‌های ما نشان می‌دهد که اختلالات خاص خوردن در فعال‌سازی مرتبط با کنترل مهاری ممکن است به عنوان یک هدف جدید برای درمان باشد. در واقع، ما به تازگی متوجه شدیم که بودجه‌ای را از انجمن ملی اختلالات خوردن دریافت کرده‌ایم تا این ایده را آزمایش کنیم. ما از fNIRS استفاده خواهیم کرد. مبتنی بر نوروفیدبک برای آموزش زنان مبتلا به پرخوری عصبی برای افزایش فعال سازی قشر جلوی مغز در حین غذا خوردن، و ما بررسی خواهیم کرد که چگونه این تمرینات بر علائم تأثیر می گذارد.