تعدیل دوپامین می‌تواند به درمان بی‌هذایی ناشی از استرس کمک کند

اصطلاح آنهدونیا برای توصیف ناتوانی در احساس لذت و بی علاقگی به فعالیت هایی که قبلاً احساسات مثبت را به همراه داشته است، استفاده می شود. این عدم علاقه و لذت یکی از علائم بسیار شایع افسردگی و همچنین سایر اختلالات روانی گسترده است.

درمان‌های دارویی موجود برای افسردگی، مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و سایر داروهای ضد افسردگی، همیشه برای درمان آنهدونیا مؤثر نیستند. به عبارت دیگر، در حالی که افرادی که آنها را مصرف می کنند اغلب در خلق و خوی کلی خود بهبود می یابند، اما همیشه انگیزه شرکت در فعالیت های پاداش دهنده را به دست نمی آورند.

محققان دانشگاه کوئینز اخیراً مطالعه‌ای بر روی موش‌ها انجام داده‌اند و این احتمال را بررسی کرده‌اند که داروهایی که گیرنده‌های دوپامین را هدف قرار می‌دهند می‌توانند برای درمان آنهدونیا بهتر از داروهایی که گیرنده‌های سروتونین را هدف قرار می‌دهند، مناسب باشند. یافته های آنها در Springer Link منتشر شده است علوم اعصاب شناختی، عاطفی و رفتاری ژورنال، نشان می دهد که تعدیل دوپامین می تواند به معکوس کردن آنهدونی ناشی از استرس و پاداش دادن به اختلالات کمک کند.

دکتر استیون جی. لامونتاگن، یکی از محققانی که این مطالعه را انجام داده است، به مدیکال اکسپرس گفت: «درمان‌های مؤثر بسیار کمی برای آنهدونیا وجود دارد، که یک وضعیت ناتوان‌کننده است که شامل انگیزه کم برای دنبال کردن فعالیت‌های پاداش‌دهنده است». درمان‌های دارویی خط اول فعلی برای افسردگی، سیستم سروتونین را هدف قرار می‌دهند، اما این درمان‌ها تا حد زیادی در درمان آنهدونیا بی‌اثر هستند.»

هدف اصلی کار اخیر Lamontagne و همکارانش بررسی اثرات تعدیل دوپامین بر کمبودهای انگیزشی ناشی از استرس در یک مدل حیوانی، به‌ویژه بر روی جوندگان بود. مطالعه جدید آنها از یکی از مقالات قبلی آنها الهام گرفته شده بود، جایی که آنها جوندگان را روی یک وظیفه پاداش احتمالی آزمایش کردند و دریافتند که استرس مزمن یادگیری پاداش آنها را مختل می کند، در حالی که آمفتامین، که انتقال دوپامین را تقویت می کند، آن را بهبود می بخشد.

Lamontagne توضیح داد: “فرضیه منطقی حاصل از این یافته این بود که ما می‌توانیم با افزایش سیگنال‌دهی دوپامین، اختلال عملکرد پاداش ناشی از استرس را نجات دهیم، اما این به صورت تجربی آزمایش نشده بود.” در کار اخیر خود، دو پروژه بزرگ را برای رسیدگی به این سوال تکمیل کردیم.»

Lamontagne و همکارانش در آزمایشات خود، 48 موش نر را به مدت سه هفته در معرض محرک های استرس زا قرار دادند. سپس نیمی از آنها را با تزریق سیستمیک و با دوز کم داروی آمی سوپراید که به افزایش انتقال دوپامین معروف است، درمان کردند. نیمی دیگر با استفاده از میکرو انفوزیون Quinpirole، یک ماده شیمیایی که به عنوان یک آگونیست انتخابی گیرنده شبه D2 عمل می کند، در هسته اکومبنس یا قشر پیش پیشانی داخلی، دو ناحیه مغزی که با انگیزه و رفتار هدفمند مرتبط هستند، درمان شدند. .

Lamontagne گفت: «برای تعیین اینکه آیا مدولاسیون دوپامین بر یادگیری پاداش بر اساس حساسیت به استرس تأثیر متفاوتی دارد یا خیر، وزن غدد آدرنال را به عنوان نماینده ای برای واکنش به استرس اندازه گیری کردیم. با استفاده از ایمونوهیستوشیمی، بیان گیرنده D2 را در مسیرهای مزولیمبیک و مزوکورتیکال اندازه‌گیری کردیم تا تغییرات مرتبط با استرس را در سطح گیرنده روشن کنیم.

محققان در آزمایشات خود به نتایج جالبی دست یافتند. مهمتر از همه، آنها دریافتند که تعدیل دوپامین کمبودهای انگیزشی ناشی از استرس را ترمیم می کند. علاوه بر این، موش‌هایی که بیشتر به استرس واکنش نشان می‌دهند (یعنی آن‌هایی که به نظر می‌رسد تحت تاثیر منفی دوره 3 هفته‌ای استرس‌زا قرار گرفته‌اند) بهترین پاسخ را به درمان داشتند.

Lamontagne گفت: “ما بیان بالاتری از گیرنده D2 mesolimbic را در موش‌هایی با واکنش‌پذیری استرس بالا پیدا کردیم، که نشان می‌دهد تفاوت‌ها در حساسیت گیرنده D2 می‌تواند زمینه ساز این اثرات باشد.” به طور کلی، یافته‌های ما نشان می‌دهد که سیستم دوپامینرژیک، به‌ویژه گیرنده‌های D2 مانند مزولیمبیک، می‌تواند اهداف مهمی برای مداخلات دارویی در درمان اختلال عملکرد مرتبط با پاداش باشد.

به طور کلی، نتایج جمع‌آوری‌شده توسط این تیم از محققان نشان می‌دهد که بیماران مبتلا به آنهدونیا که سابقه مواجهه با استرس مزمن دارند، می‌توانند از داروهایی که بر روی سیستم دوپامین مزولیمبیک اثر می‌کنند بیشتر از درمان‌هایی که بر گیرنده‌های سروتونین اثر می‌گذارند، بهره ببرند. برای تأیید این موضوع و تعیین اینکه آیا یافته های آنها در مورد جوندگان می تواند برای انسان نیز اعمال شود یا خیر، آنها باید مطالعات بیشتری را روی بیماران انسانی انجام دهند.

Lamontagne افزود: «یافته‌هایی که ما جمع‌آوری کردیم، مسیرهای هیجان‌انگیز جدیدی را برای پیگیری درمان‌های دارویی جایگزین برای آنهدونیا ارائه می‌دهند. گام‌های بعدی ما شامل کاربردهای بالینی خواهد بود، جایی که هدف ما تکرار این روش‌ها در جمعیت انسانی مبتلا به آنهدونیا است.

© 2022 Science X Network