دژنراسیون ماکولا وابسته به سن یک عامل خطر برای عفونت COVID-19، بیماری شدید است

شواهد اخیر نشان می دهد که دژنراسیون ماکولا وابسته به سن (AMD) یک عامل خطر بالینی برای افزایش خطر عفونت و مرگ و میر است. گزارش شده است که AMD خطر بالاتری برای عوارض شدید عفونت SARS-CoV-2، از جمله نارسایی تنفسی و مرگ (25٪) دارد، خطری که بالاتر از دیابت نوع 2 (21٪) و چاقی (13٪) است.

با در نظر گرفتن این مشاهدات، محققان دانشکده پزشکی چوبانیان و آودیسیان دانشگاه بوستون فرض کردند که AMD و COVID-19 عوامل خطر ژنتیکی مشترکی دارند و مطالعه ای را طراحی و اجرا کردند که ارتباط جدیدی از این دو بیماری را با انواع ژن PDGFB شناسایی کرد. این ژن یک فاکتور رشد مشتق از پلاکت (Pdgf) را کد می کند که در تشکیل رگ های خونی جدید نقش دارد و در تغییرات غیرطبیعی عروق خونی که در AMD رخ می دهد نقش دارد. آنها همچنین دریافتند که پیامدهای شدیدتر COVID-19 با AMD مرتبط است که احتمالاً ناشی از استعداد ژنتیکی به اختلال در عملکرد پروتئین های مکمل و همچنین با سطح بالاتر Pdgf در سرم خون است.

“یافته‌های ما به شواهدی برای افزایش خطر عفونت و مرگ و میر ناشی از COVID-19 در میان بیماران AMD اضافه می‌کند. تجزیه و تحلیل ما به مطالعات بالینی گزارش‌شده قبلی اعتبار می‌دهد که نشان می‌دهد افراد مبتلا به AMD خطر بالاتری برای عفونت COVID-19 و شدید دارند. لیندسی فارر، دکترای تخصصی ژنتیک بیومدیکال، نویسنده همکار، توضیح داد که این افزایش خطر ممکن است مبنای ژنتیکی داشته باشد.

تیم تحقیقاتی BU با استفاده از مجموعه داده‌های ژنتیکی بزرگ که شامل ده‌ها هزار نفر بود، جستجوی گسترده‌ای را برای انواعی انجام داد که به طور مشترک با AMD و هر یک از سه پیامد COVID-19 (میزان عفونت، بیماری بحرانی و بستری شدن در بیمارستان) مرتبط هستند. این مجموعه داده‌ها قبلاً برای عوامل ژنتیکی مؤثر در خطر AMD و برای هر یک از پیامدهای بیماری COVID-19 جمع‌آوری و به طور جداگانه مورد مطالعه قرار گرفتند.

متعاقبا، محققان داده‌های در دسترس عموم بیماران مبتلا به AMD یا COVID-19 و گروه‌های کنترل را برای ارزیابی ارتباط واریانت‌ها در PDGFB با فعالیت ژن مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. در نهایت، آن‌ها از یک تکنیک تحلیلی استفاده کردند که به آنها اجازه می‌داد روابط علی بین انواع ژن PDGFB، غلظت Pdgfb در خون، AMD و پیامدهای COVID-19 را بررسی کنند.

به گفته محققان، این یافته ها نشان می دهد که کاهش فعالیت ژن PDGFB و غلظت سرمی PDGF ممکن است شدت کووید-19 را به ویژه در میان افراد مسن کاهش دهد. استراتژی‌های درمانی ترکیبی از درمان ضد VEGF (یک درمان فعلی برای AMD که رشد رگ‌های خونی در چشم را محدود می‌کند که می‌تواند به بینایی آسیب برساند) با آنتاگونیست‌ها (داروهایی که به گیرنده‌ها متصل می‌شوند) برای مسدود کردن سیگنال‌دهی PDGF حتی موثرتر از VEGF منفرد در نظر گرفته شده‌اند. مانجو ال. سوبرامانیان، استادیار چشم پزشکی، نویسنده همکار، اضافه کرد.

محققان بر این باورند که این کشف عوامل خطر ژنتیکی مشترک به حجم نمونه بزرگ‌تری برای بیماری‌های بحرانی و بستری شدن در بیمارستان نیاز دارد تا آسیب‌شناسی مشترک و عوامل خطری که در بدتر شدن نتایج بالینی در هر دو حالت بیماری نقش دارند، بهتر درک شود.

این یافته ها به صورت آنلاین در مجله پزشکی بالینی.