محققان رویکرد درمانی جدیدی را برای پیشگیری از ARDS شناسایی کردند

یک پپتید جدید که توسط محققان دانشگاه کالیفرنیا در ایروین طراحی شده است برای سرکوب التهاب مضر ریه که در سندرم زجر تنفسی حاد یا ARDS دیده می شود، پیدا شده است. مطالعه، که ظاهر می شود در آی ساینس، اولین درمان اختصاصی طراحی شده برای جلوگیری از این بیماری کشنده را توصیف می کند که می تواند در بیماران مبتلا به آسیب شدید ریه ناشی از عفونت با باکتری ها و ویروس ها مانند ذات الریه، آنفولانزا، ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV) و COVID-19 ظاهر شود.

مطالعه روی موش نشان داد که چگونه پپتید C6 کانال‌های پروتون Hv1 دارای ولتاژ در گلبول‌های سفید خون به نام نوتروفیل‌ها را مسدود می‌کند و تولید گونه‌های اکسیژن فعال، پروتئازها و سیتوکین‌ها را سرکوب می‌کند. این امر نفوذ بافت ریه توسط این سلول ها را که باعث التهاب کنترل نشده و تجمع مایع در ریه های آسیب دیده شدید می شود، مهار می کند.

این مطالعه توسط دکتر استیون AN Goldstein، استاد برجسته اطفال، فیزیولوژی و بیوفیزیک و علوم دارویی در UC Irvine رهبری شد. رومینگ ژائو، دستیار دانشمند پروژه در UC Irvine; و دکتر آندریاس شوینگشکل، استادیار اطفال در UCLA.

ARDS زمانی رخ می دهد که ریه ها به دنبال آسیب یا عفونت ملتهب می شوند. التهاب و تجمع مایعات به بافت ریه آسیب می رساند و میزان اکسیژنی که می تواند به جریان خون برسد را کاهش می دهد. افراد مبتلا به ARDS دچار تنگی نفس و نقص در اکسیژن رسانی هستند که به حدی شدید است که اغلب نیاز به حمایت از دستگاه تنفس مصنوعی دارند.

مطالعات متعددی در دهه گذشته نشان می‌دهد که ARDS سالانه حدود 200000 بزرگسال و 8000 کودک را در ایالات متحده تحت تاثیر قرار می‌دهد که به ترتیب باعث مرگ 75000 و 1500 نفر می‌شود. بازماندگان ARDS اغلب دارای پیامدهای نامطلوب طولانی مدت هستند، از جمله اختلال عملکرد شناختی، مسائل مربوط به سلامت روان و اختلالات جسمی. در واقع، تنها 50 درصد از بیماران ARDS که از بیمارستان مرخص شده اند در دو سال اول به کار خود باز می گردند.

گلدشتاین که همچنین معاون امور بهداشتی دانشگاه UC Irvine است، گفت: با وجود پنج دهه تلاش، هیچ دارویی برای اصلاح بیماری وجود ندارد که بتواند بیماران مبتلا به سندرم زجر تنفسی حاد را درمان کند. پپتید C6 به عنوان درمانی برای این بیماری مضر ریوی، امیدبخش به بیمارانی است که در حال حاضر کمتر وجود دارد.

در یک مدل موش تثبیت شده، محققان پپتید C6 را به روشی بالینی مرتبط به موش ها برای سرکوب بیماری تجویز کردند. علاوه بر این، آن‌ها نشان دادند که C6 Hv1 را در نوتروفیل‌های انسانی – نوع سلول التهابی غالب که در ریه‌های بیماران ARDS انباشته می‌شود – مهار می‌کند و همان مسیرهای سیگنالینگ التهابی را که در موش انجام می‌داد، مسدود می‌کند. عدم وجود عوارض جانبی ظاهری سمی در موش ها نشان می دهد که هدف قرار دادن Hv1 در انسان به عنوان یک رویکرد درمانی برای ARDS قابل تحمل است و C6 ممکن است در درمان سایر بیماری های التهابی نیز مفید باشد.

محققان UC Irvine برای اولین بار در سال 2018 پپتید C6 جدید را ایجاد کردند و در سال 2022 دریافتند که با پیوند دادن دو پپتید به یکدیگر می تواند به یک درمان قوی تر تبدیل شود.

پپتیدها زنجیره‌های کوچکی از اسیدهای آمینه هستند و در سال‌های اخیر به طور گسترده‌تری به عنوان دارو استفاده می‌شوند. آنها زیرمجموعه ای از داروها به نام بیولوژیک را تشکیل می دهند که برای کشف دارو مطلوب هستند. آنها با پروتئین هایی مانند آنتی بادی ها که از زنجیره های اسید آمینه طولانی تر و پیچیده تر ساخته شده اند، متفاوت هستند.

گلدشتاین گفت که مراحل بعدی شامل مطالعه بیشتر مشتقات C6، C6 و تقلیدهای مولکول کوچکی است که تیم او برای درمان بیماری های التهابی ریه ها و سایر بافت ها جدا کرده است، از جمله ارزیابی مدت زمان ماندن پپتید در بدن و نحوه حذف آن.

بنجامین لوپز از UCLA نیز نقش مهمی در طراحی و اجرای آزمایش‌ها داشت.