آزمایش خون تاثیر جراحی مغز و اعصاب را بر مغز نشان می دهد

آسیب به مغز بیماران تحت عمل تومورهای مغزی را می توان با اندازه گیری بیومارکرهای موجود در خون قبل و بعد از عمل ارزیابی کرد. یک مطالعه جدید توسط محققان دانشگاه گوتنبرگ نشان می دهد که افزایش نشانگرها به خوبی با اختلال ناشی از جریان ناکافی خون مطابقت دارد.

امروزه معاینه با دوربین مغناطیسی (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی، ام آر آی) پس از عمل مغزی برای تعیین اینکه آیا به مغز بیمار آسیب رسانده است یا خیر، استفاده می شود. MRI می تواند خونریزی (خونریزی) و نواحی مغزی را که در اثر جریان خون ناکافی (ایسکمی) دچار اختلال شده است، شناسایی کند.

Isak Michaëlsson می‌گوید: اسکن‌های MRI همیشه نمی‌توانند اطلاعات کافی دقیق در مورد میزان آسیب سلولی ارائه دهند. در دراز مدت، بیومارکرهای جدید می‌توانند این شکاف دانش را پر کنند و ارزیابی‌های دقیق‌تر و عینی‌تری از آسیب ناشی از جراحی تومور مغزی ارائه دهند. ، دانشجوی دکترا در دانشگاه گوتنبرگ و رزیدنت جراحی مغز و اعصاب در بیمارستان دانشگاه Sahlgrenska.

جریان خون ناکافی و نقص عصبی

نشانگرهای زیستی که اکنون در بیمارانی که برای تومور مغزی تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند بررسی شده‌اند، در حوزه بیماری‌های عصبی، به‌ویژه آلزایمر و سایر زوال عقل‌ها و در بیماران مبتلا به آسیب‌های مغزی تروماتیک به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. نشانگرهای مورد بررسی به عنوان نور فیلامنت نور (NfL)، پروتئین اسیدی فیبریلاری گلیال (GFAP) و پروتئین تاو شناخته می شوند. NfL نشانگر آسیب به رشته های سلول عصبی، GFAP برای آسیب به سلول های حمایت کننده مغز و تاو برای آسیب سلول های عصبی است.

مطالعه حاضر در منتشر شده است جراحی مغز و اعصاب. این مطالعه شامل 34 بیمار بزرگسال مبتلا به گلیوما، یکی از شایع ترین انواع تومور مغزی است. غلظت بیومارکرها ابتدا یک روز قبل از عمل و سپس یک، سه، پنج و ده روز بعد از عمل اندازه گیری شد.

این مطالعه نشان می دهد که سطح نشانگرها در خون هم با میزان آسیب ناشی از کمبود اکسیژن که در حین عمل جراحی رخ داده و هم با شدت نقص عصبی بیماران مرتبط است.

اندازه‌گیری نشانگرهای زیستی در نمونه‌های خون ممکن است به روشی جدید برای ارزیابی آسیب‌های ناشی از جراحی مغز و اعصاب تبدیل شود، بنابراین امکان مقایسه روش‌های جراحی را فراهم می‌کند.

Isak Michaëlsson می‌گوید: «همچنین می‌توان تصور کرد که سطوح بالای این نشانگرها ممکن است نشانه‌ای از آسیب باشد که می‌تواند در طولانی‌مدت باعث خستگی مغز یا سایر مشکلات شناختی برای بیماران شود. در این صورت، می‌توان از نشانگرها برای شناسایی بیماران در در مراحل اولیه به طوری که آنها نوع مناسب توانبخشی را دریافت کنند.”

ارائه شده توسط آکادمی Sahlgrenska