مطالعه نشان می دهد سلول های سرطانی تهاجمی با محافظت از هویت خود رشد می کنند

برای اکثر انواع سرطان، تومور اولیه علت مرگ نیست، بلکه متاستاز، انتشار سلول های سرطانی در سراسر بدن است. پیشرفت متاستاتیک یک آبشار پیچیده از مراحل است و ممکن است تاخیر قابل توجهی بین گسترش اولیه و رشد بعدی وجود داشته باشد که در نهایت باعث از بین رفتن اندام های حیاتی مانند ریه، کبد یا مغز می شود.

محققان مرکز سرطان پوست در دانشگاه روهر بوخوم، مرکز هلمهولتز مونیخ، مرکز سرطان آلمان هایدلبرگ و ETH زوریخ با تجزیه و تحلیل مستقیم بیوپسی‌های متاستاتیک از بیماران، خواص سلول‌های سرطان سینه متاستاتیک را مطالعه کردند.

مقاله جدید آنها، منتشر شده در گزارش های سلولی، بینش های مکانیکی جدیدی را در مورد چگونگی تکثیر و انتشار بیماری تهاجمی ترین سلول های سرطانی ارائه می دهد.

سلول ها هویت خود را تغییر می دهند

آنها در ابتدا بر فعال سازی یک برنامه سلولی که مدتهاست در متاستاز نقش داشته است، یعنی انتقال اپیتلیال- مزانشیمی (EMT) تمرکز کردند. در محیط‌های آزمایشی، فعال‌سازی این برنامه نشان داده است که هویت سلول‌های سرطانی، مانند سرطان سینه یا انواع خاصی از سرطان پوست را تغییر می‌دهد، در نتیجه این سلول‌های سرطانی اپیتلیال را از طریق پذیرش ویژگی‌های سلول‌های مزانشیمی، مانند فیبروبلاست‌ها، متحرک‌تر می‌کند. .

نکته مهم این است که محققان کشف کردند که هر دو سلول سرطانی اپیتلیال و مزانشیمی در بیوپسی های متاستاتیک وجود دارند. با این حال، تنها سلول‌های اپیتلیال باعث انتشار بیماری و شروع متاستازهای جدید در مدل‌های تجربی شدند.

دکتر کریستینا شیل، یکی از نویسندگان ارشد، گفت: “هنوز داده های متناقضی در مورد نقش دقیق EMT در متاستاز وجود دارد.” ما فکر می‌کنیم که اکتشاف ما این پتانسیل را دارد که بسیاری از آن‌ها را با توصیف مکانیسم جدیدی در بازی یکپارچه کند.»

به طور خاص، محققان سپس از مجموعه ای از آنالیزهای مولکولی برای کشف یک برنامه اپی ژنتیک جهانی در سلول های سرطان سینه استفاده کردند که تعیین می کرد آیا این سلول ها می توانند هویت اپیتلیال خود را پس از فعال شدن EMT حفظ کنند یا به طور کامل به حالت سلولی مزانشیمی برنامه ریزی مجدد می شوند.

فرآیند دوم با کمبود پتانسیل رشد همراه بود. در نهایت، نویسندگان توضیح می‌دهند که تعامل بین دو پروتئین، فاکتورهای رونویسی ZEB1 و GRHL2 تعیین می‌کند که سلول‌های سرطانی پستان با فعال‌سازی EMT کدام مسیر را طی می‌کنند. بنابراین، این کار در سطح مولکولی نشان می‌دهد که چگونه سلول‌های سرطانی از انعطاف‌پذیری، توانایی تغییر ویژگی‌های اساسی، برای اتخاذ ویژگی‌هایی که باعث رشد متاستاتیک می‌شوند، استفاده می‌کنند.

در آینده، بسیار جالب خواهد بود که تعیین کنیم این مشاهدات تا چه حد می توانند به سایر سرطان های اپیتلیال منتقل شوند و همچنین اینکه آیا این بینش ها می توانند برای هدف قرار دادن تهاجمی ترین سلول های سرطانی مورد استفاده قرار گیرند یا خیر.