یک مشاهده تصادفی نشانگر زیستی بالقوه شنوایی را برای بیماری آلزایمر پیدا می کند

علم خود را به پرسش‌ها، تغییر فرضیه‌ها و یافته‌های تصادفی وامی دارد. اخیراً، در آزمایشگاه وایت در مؤسسه علوم اعصاب دل مونته در دانشگاه روچستر، داکسیانگ نا، دانشجوی فارغ التحصیل علوم اعصاب در حال بررسی داده های یک پروژه بود اما در عوض چیزی غیرمنتظره را کشف کرد. او کشف کرد که جایی که پلاک های مرتبط با بیماری آلزایمر در مغز یافت می شود ممکن است به کاهش شنوایی کمک کند.

Na در حال انجام آزمایش‌های شنوایی بر روی موش‌های دارای بتا آمیلوئید، جزء اصلی پلاک‌های پروتئینی و درهم‌تنیدگی‌های موجود در آلزایمر بود. او در حالی که به دو مدل مختلف موش تراریخته از این بیماری نگاه می‌کرد، متوجه یک مدل به نام 5xFAD شد، موش‌های مسن‌تر تغییرات شنوایی مشابه آنچه در افراد مبتلا به آلزایمر مشاهده می‌شود داشتند. مدل دیگر این تغییرات شنوایی را نشان نداد، و همچنین موش‌های جوان‌تر در گروه 5xFAD.

نا، که اولین نویسنده مقاله ای با این یافته ها است، گفت: “این یک مشاهده تصادفی بود.” مرزها در علوم اعصاب. هر دو مدل موش پروتئین بتا آمیلوئید داشتند، اما جایی که ما پلاک را پیدا کردیم متفاوت بود و شاید به همین دلیل کاهش شنوایی در گروه‌ها متفاوت بود.

محققان دریافتند که مغز موش های مسن هر دو مدل دارای پلاک هایی در هیپوکامپ و قشر شنوایی است. اما مغز موش‌هایی که تغییرات شنوایی داشتند، مقدار کمی پلاک روی ساقه مغز شنوایی نیز داشت که نشان می‌دهد این ناحیه ممکن است به اختلال در پلاک‌های موجود در آلزایمر حساس باشد. محققان دریافتند که این پلاک توانایی ساقه مغز را برای هماهنگ کردن پاسخ‌ها به صدا کاهش می‌دهد.

پاتریشیا وایت، پروفسور علوم اعصاب و نویسنده ارشد این مطالعه گفت: «این ممکن است توضیح دهد که چرا بیماران آلزایمر علائم شنوایی دارند. ما فکر می‌کنیم که محل پلاک‌ها ممکن است برای کاهش شنوایی مهم‌تر باشد. این می‌تواند یک نشانگر زیستی بالقوه برای ردیابی پیشرفت بیماری باشد زیرا می‌توان آن را با تصویربرداری آمیلوئید PET ارزیابی کرد. داده‌های ما همچنین نشان می‌دهد که ارزیابی‌های منظم پاسخ شنوایی ساقه مغز می‌تواند به تشخیص کمک کند. ”