این مطالعه نشان می‌دهد که دستگاه‌های پوشیدنی ممکن است سلامت قلب را بهبود بخشند، اما پذیرش در بین افرادی که در معرض خطر CVD هستند کم است

یک مطالعه اخیر در شبکه JAMA باز است نشان داد که کمتر از 1 نفر از هر 4 نفر مبتلا به بیماری قلبی عروقی (CVD) یا در معرض خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی (CVD) از وسایل پوشیدنی استفاده می کنند و تنها نیمی از کسانی که از آنها استفاده می کنند به طور مداوم این کار را انجام می دهند.

دستگاه‌های پوشیدنی، مانند دستگاه‌هایی که توسط اپل و فیت‌بیت ساخته شده‌اند، در توانایی‌شان برای ردیابی ضربان قلب، فعالیت بدنی، و خواب، و گرفتن نوار قلب و چندین اقدام دیگر پیچیده‌تر می‌شوند – قابلیت‌هایی که می‌تواند به ویژه برای نظارت بر سلامت مفید باشد. افراد مبتلا به CVD

این مطالعه مبتنی بر جمعیت و نماینده ملی شامل 9303 شرکت‌کننده از نظرسنجی روند ملی اطلاعات سلامت (HINTS) بود. هجده درصد از افراد مبتلا به CVD ثابت و 26 درصد در معرض خطر CVD در مقایسه با 29 درصد از جمعیت عمومی، از دستگاه های پوشیدنی استفاده می کنند.

می‌گوید: «ما بسیار به دیدن داده‌هایی که در محیط‌های مراقبت‌های بهداشتی زندگی می‌کنند عادت کرده‌ایم، اما افراد جامعه به طور فزاینده‌ای به این دستگاه‌ها و فناوری‌هایی دسترسی دارند که می‌توانند مجموعه‌ای بسیار کامل از نقاط داده را فراهم کنند که می‌تواند به مراقبت بالینی آنها کمک کند.» نویسنده ارشد مطالعه، روهان خرا، MD، MS، استادیار دانشکده پزشکی ییل، و مدیر آزمایشگاه علوم داده های قلبی عروقی (CarDS).

“ما از خود پرسیدیم که اگر به یک نظرسنجی ملی از افراد نگاه کنیم، آیا می‌توانیم بفهمیم افرادی که واقعاً از این دستگاه‌ها استفاده می‌کنند چه کسانی هستند؟ و اگر به جمعیت خاصی نگاه کنیم، کسانی که بیماری‌های قلبی عروقی دارند، چه می‌بینیم؟”

سن بالاتر، سطح تحصیلات پایین‌تر و درآمد کمتر خانواده با احتمال کمتری برای استفاده از دستگاه‌های پوشیدنی مرتبط بود، احتمالاً به دلیل دسترسی کمتر این جمعیت به این دستگاه‌ها یا ناراحتی در استفاده از این فناوری.

خرا می گوید: «کسانی که بیشترین سود را دارند، کمتر از آنها استفاده می کنند. “من فکر می کنم بخشی از آن آگاهی است. مردم ممکن است ارزش بالقوه ای را که این دستگاه ها می توانند برای سلامتی به ارمغان بیاورند را تشخیص ندهند، به خصوص که شواهد ارزش آنها برای سلامتی هنوز در حال پیشرفت است. و قطعه دیگر البته هزینه و هزینه آنهاست. این واقعیت است که افرادی که دارای اختلالات سلامتی هستند ممکن است هزینه های دیگری برای مراقبت داشته باشند، بنابراین این موارد ممکن است برای آنها بیهوده به نظر برسد.”

شناسایی موانع در میان افرادی که می‌توانستند از ابزارهای پوشیدنی بهره ببرند اما از آن‌ها استفاده نمی‌کنند، در نهایت محققان را به بررسی این موضوع سوق داد که آیا باید استراتژی‌هایی برای اطمینان از پذیرش عادلانه ایجاد شود یا خیر.

خرا می‌گوید: «اگر به‌طور فزاینده‌ای ارزش سلامتی این دستگاه‌ها را تشخیص می‌دهیم، آیا باید یک بحث اجتماعی در مورد اینکه آیا این یک فناوری نگهبانی فقط برای ثروتمندان باقی می‌ماند یا نه، شروع کنیم به آن به‌عنوان یک مداخله پزشکی و درنتیجه تحت تأثیر این تجهیزات فکر کنیم؟ حوزه پوشش بیمه ای و غیره؟”

ارائه شده توسط دانشکده پزشکی ییل