تیاینجا زمانی بود که شمارش کالری دریافتی من به آسانی نفس کشیدن بود. اگرچه در کلاس‌های ریاضی تقریباً بی‌شماری بود، اما می‌توانستم به سرعت کالری‌هایی را که در برابر آن مقاومت کرده بودم، تسلیم شدم و در یک روز سوزانده بودم، اضافه کنم. اگر رستوران‌ها و کافه‌ها کالری ظروف خود را نشان می‌دادند، مستقیماً به عزم 16 ساله من برای کم کردن بدن من که قبلاً ویپت‌مانند بود، کمک می‌کرد. برای 1.25 میلیون مرد و زن مبتلا به اختلالات خوردن در بریتانیا، غذا خوردن در بیرون از خانه حتی بیشتر از آنچه که هست استرس زا خواهد شد. از امروز، کافه‌ها، رستوران‌ها و غذاخوری‌ها در انگلیس با بیش از 250 کارمند باید اطلاعات کالری همه غذاها و نوشیدنی‌هایی را که تهیه می‌کنند برای مشتریان نمایش دهند.
این بخشی از استراتژی گسترده‌تر دولت برای کمک به افرادی است که دارای اضافه وزن یا چاق هستند، مقوله‌ای که تقریباً دو سوم بزرگسالان در انگلستان و از هر سه کودکی که مدرسه ابتدایی را ترک می‌کنند، یک نفر را شامل می‌شود. در تئوری، این یک راه حل ساده به نظر می رسد: اگر مشتریانی که مراقب وزن خود هستند بدانند یک کاتسو کاری مرغ و یک طرف گیوزای سرخ شده در Wagamama به 1224 کالری اضافه می کند، ممکن است متفاوت سفارش دهند. در عمل، مانند بسیاری از راه حل های ساده، برچسب زدن کالری واقعا کار نمی کند.
برای اثبات این موضوع، ما فقط باید به ایالات متحده نگاه کنیم، جایی که از سال 2018 برچسب های کالری در منوی زنجیره های بزرگ اجباری شده است. با وجود این، آمریکایی ها همچنان چاق تر می شوند. در بهترین حالت، مطالعات نشان می دهد که مردم به سرعت متوجه عدد کوچک و شادی آور در کنار سفارش مورد علاقه خود نمی شوند. در بدترین حالت – همانطور که در شهر نیویورک اتفاق افتاد، جایی که چنین برچسب‌هایی از سال 2008 وجود داشته است – به نظر می‌رسد زمانی که شمارش کالری ارائه می‌شود، غذاهایی با کالری بیشتر، نه کمتر، شکسته می‌شوند.
شکست چنین سیاست‌هایی را می‌توان از جهات مختلف، از نقش ژنتیک یک فرد در افزایش وزن گرفته تا کیفیت اعتیادآور غذاهای پرکالری و عوامل اقتصادی و اجتماعی که چاقی را به یک مشکل سیستمیک و نه فردی تبدیل می‌کند، توضیح داد. همانطور که استوارت فلینت، دانشیار روانشناسی چاقی در دانشگاه لیدز و مدیر Obesity UK اخیرا به Observer گفت: «چاقی بسیار پیچیده است. اگر به همین سادگی غذا خوردن کمتر یا بیشتر بود، مردم به اندازه ای که در حال حاضر داریم چاق نمی شدند و مردم راحت تر می توانستند وزن کم کنند. شما امیدوارید که این سیاست بر اساس شواهد قابل اعتماد و حمایت افرادی مانند فلینت باشد.
با این حال، به جای مقابله با چاقی، تأثیر اصلی برچسب‌گذاری کالری ممکن است به سادگی ایجاد اضطراب و استرس در افراد آسیب‌پذیر باشد. سال‌ها از زمانی که با اختلالات خوردن دست و پنجه نرم می‌کنم می‌گذرد، اما فقط به این دلیل که مانند هر معتادی در حال بهبودی، در انجام اقدامات پیشگیرانه دقیق هستم. من یک درمانگر دارم. من در مورد تجربیاتم باز هستم. من دوستان و خانواده ای دارم که در صورت مشکل می توانم به آنها نگاه کنم. من هرگز خودم را وزن نمی‌کنم، یا دور کمر را اندازه‌گیری نمی‌کنم – و هرگز کالری نمی‌شمارم و در عوض روی طعم و مزه و تغذیه تمرکز می‌کنم.
و من هستم بهبودی – بهبود یافته است، حتی اگر تهدید پسرفت همچنان مرا نگران می کند، همانطور که همه مبتلایان قبلی را نگران می کند. من به راحتی می توانم تصور کنم کسانی که با بی اشتهایی، پرخوری عصبی یا پرخوری کنار می آیند، وقتی با یک برچسب کالری در رستوران با خانواده یا دوستان خود مواجه می شوند، چه احساسی دارند. وقتی حالم خوب نبود، رستوران ها پناهگاهی نادر و خاص بودند. جایی که چون نمی‌توانستم آنها را به راحتی بشمارم، کالری از جدول خارج می‌شد. پشیمانی به زودی شروع می شد، اما برای آن چند ساعت گرانبها در پیتزا اکسپرس پینر یا ASK نورث وود، نگرانی های وزن من بیش از شرکت، جو و حس مناسبت بود.
فکر این که این تسکین مختصر و سبک از دست امثال من گرفته خواهد شد برایم دردناک است. تعداد افراد مبتلا به اختلالات خوردن در بریتانیا در نتیجه انزوا و اضطراب ناشی از کووید-19 به شدت در حال افزایش است. در طول قرنطینه‌های طولانی، بسیاری از مبتلایان به بیماری که فکر می‌کردند به رختخواب رفته‌اند، برگشتند. بیماری های روانی می توانند به راحتی با تغییرات در محیط شما ایجاد شوند: تغییرات بزرگ، مانند یک بیماری همه گیر جهانی، و به ظاهر کوچک، مانند برچسب کالری در منوها. در حالی که مقررات جدید به رستوران‌ها اجازه می‌دهد تا منوهای بدون کالری را «در جایی که مصرف‌کننده صریحاً آن را درخواست می‌کند» ارائه دهند، مفروضات پشت این امتیاز عمیقاً ناقص هستند.
فرض بر این است که مشاغل چنین منویی خواهند داشت. که کارکنان می دانند که آن را ارائه دهند. که یک مشتری بداند که آن را بخواهد. و اینکه یک شمارشگر کالری اجباری بیمار این منوی ویژه را در مقابل خانواده، همکاران یا دوستانشان درخواست می کند. این طنز بی‌رحمانه‌ای است که کسانی که در حالت ایده‌آل به برچسب‌های کالری توجه می‌کنند، در نهایت آنها را نادیده می‌گیرند، در حالی که کسانی که باید آنها را نادیده بگیرند، برای انجام این کار باید با هر غریزی مبارزه کنند. با این سیاست جدید، کسانی از ما که در معرض خطر قرار گرفتن برچسب کالری در منوها هستند، بسیار بیشتر از وزن خود را از دست خواهیم داد.
-
کلر فینی یک نویسنده مواد غذایی است
-
توصیه BEAT در مورد غذا خوردن با برچسب کالری در اینجا آمده است