مطالعه جدید داروهای بدون برچسب تجویز شده علاوه بر انسولین برای دیابت نوع 1 را بررسی می کند

بر اساس مطالعه ای که توسط محققان مرکز پزشکی UT Southwestern انجام شد، دو دسته از داروهایی که برای برخی از بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 تجویز می شوند، می توانند مزایای قابل توجهی داشته باشند، اما با نگرانی هایی برای سلامتی همراه هستند. یافته ها، منتشر شده در مجله بالینی غدد درون ریز و متابولیسم، نمای نادری از استفاده در دنیای واقعی از این داروها ارائه می دهد که در بین بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 به عنوان کمکی برای انسولین در حال افزایش است.

Ildiko Lingvay، سرپرست این مطالعه، MD، MPH، MSCS، پروفسور داخلی در دانشگاه، گفت: “این یافته ها، از تجربه واقعی کلینیک ما، فواید و خطراتی را برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 که این داروها را علاوه بر درمان انسولین مصرف می کنند، نشان می دهد.” بخش غدد درون ریز و در دانشکده بهداشت عمومی پیتر اودانل جونیور در UT Southwestern.

نزدیک به 1.5 میلیون آمریکایی دیابت نوع 1 دارند، یک بیماری خود ایمنی که سلول های تولید کننده انسولین در پانکراس را از بین می برد. بدون این هورمون، سلول‌ها نمی‌توانند گلوکز را جذب کنند، که منجر به افزایش خطرناک قند خون می‌شود که می‌تواند باعث ایجاد مشکلات کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت شود. اینها می تواند شامل کمای دیابتی، کوری، نوروپاتی و وضعیتی به نام کتواسیدوز دیابتی (DKA) باشد که در آن خون به طور خطرناکی اسیدی می شود و نیاز به مراقبت های اورژانسی دارد.

دیابت نوع 1 به طور جهانی با تزریق انسولین درمان می شود. با این حال، دکتر لینگوی توضیح داد، چون تنها یک پنجم بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 در ایالات متحده به کنترل قند خونی که انجمن دیابت آمریکا توصیه می کند، دست می یابند، پزشکان به طور فزاینده ای داروهایی را تجویز می کنند که به عنوان آگونیست های گیرنده پپتید-1 شبه گلوکاگون شناخته می شوند (GLP- 1RAs) و/یا مهارکننده های کوترانسپورتر-2 سدیم-گلوکز (SGLT2is) برای کمک به بیماران برای رسیدن به این هدف.

علاوه بر این، هر دو دسته از داروها در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 نشان داده شده است که خطر حوادث قلبی و کلیوی را کاهش می دهند و به کاهش وزن کمک می کنند، اثراتی که به شدت برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 مفید است. با این حال، نسبت خطر به فایده این داروها به طور کامل در این جمعیت بیمار بررسی نشده است.

در واقع، هر دو دسته از داروها با افزایش خطر هیپوگلیسمی شدید و DKA هنگام استفاده در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 مرتبط هستند. از آنجایی که اثرات مثبت و منفی GLP-1RAs و SGLT2is در آزمایشات بالینی کاملاً تنظیم شده نشان داده شده است، اثرات دنیای واقعی آنها نامشخص بوده است.

برای بررسی اثربخشی آنها، دکتر لینگوی، همراه با همکارانش، دکتر خری ادواردز، متخصص غدد درون ریز سابق در UTSW، و Xilong لی، MBA، تحلیلگر ارشد پایگاه داده در UTSW، سوابق پزشکی بیماران دیابت نوع 1 تحت درمان در UT Southwestern را جستجو کردند. هر گونه GLP-1RA و/یا SGLT2 برای حداقل 90 روز قبل از 31 اکتبر 2021. جستجوی آنها 104 بیمار را پیدا کرد: 65 نفر که منحصراً از GLP-1RA استفاده کرده بودند، 28 نفر که منحصراً از SGLT2is استفاده کرده بودند و 11 نفر که از هر دو استفاده کرده بودند. همزمان یا متوالی

پس از یک سال استفاده، بیمارانی که از GLP-1RA استفاده می کردند، کاهش قابل توجهی در وزن، هموگلوبین گلیکوزیله A1C (متوسط ​​اندازه گیری قند خون سه ماهه) و کل دوز روزانه انسولین داشتند. مصرف کنندگان SGLT2i کاهش قابل توجهی در هموگلوبین A1C و انسولین پایه داشتند، دوز پایه ای که خارج از وعده های غذایی ارائه می شود.

با این حال، کاربران SGLT2i تقریباً سه برابر بیشتر از کاربران GLP-1RA احتمال تجربه DKA را داشتند. بیش از یک چهارم بیمارانی که هر دو گروه از داروها را مصرف می کردند به دلیل عوارض جانبی مانند مشکلات گوارشی متوقف شدند.

نویسندگان مطالعه می گویند این نتایج نشان می دهد که هر دو نوع دارو می توانند برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 مفید باشند، اما نظارت دقیق لازم است. به ویژه هنگام استفاده از SGLT2is، در انتخاب بیماران با کمترین خطر DKA، انجام آموزش دقیق در مورد خطر DKA و اطمینان از نظارت دقیق برای جلوگیری از وقوع آن، احتیاط شدید توصیه می شود.

هنگامی که به طور کلی در سطح فرد مشاهده شود، همه این تغییرات کوچک می توانند مزایای کلی بالینی قابل توجهی داشته باشند، به ویژه با توجه به بهبود کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت طولانی مدت T1. [type 1 diabetes mellitus] محققان نوشتند که می تواند چالش برانگیز باشد.