در مورد آسم، یک بیماری تنفسی که در آن مجاری تنفسی باریک و ملتهب می شود، چیز خوبی نمی توان گفت. اما این وجود دارد: به نظر می‌رسد افراد مبتلا به آسم کمتر از دیگران در معرض ابتلا به تومورهای مغزی هستند. و اکنون، محققان دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس معتقدند که دلیل آن را کشف کرده اند.
این به رفتار سلول های T، نوعی از سلول های ایمنی مربوط می شود. هنگامی که یک فرد — یا یک موش — به آسم مبتلا می شود، سلول های T او فعال می شوند. در یک مطالعه جدید روی موش، محققان کشف کردند که آسم باعث می شود سلول های T به گونه ای رفتار کنند که التهاب ریه را تحریک کند اما از رشد تومورهای مغزی جلوگیری کند. خبر بد برای راه های هوایی ممکن است خبر خوبی برای مغز باشد.
یافته ها، در دسترس آنلاین در ارتباطات طبیعت، نشان می دهد که برنامه ریزی مجدد سلول های T در بیماران تومور مغزی برای عملکرد بیشتر شبیه سلول های T در بیماران آسم می تواند رویکرد جدیدی برای درمان تومورهای مغزی باشد.
نویسنده ارشد دیوید اچ. گاتمن، دکترای دکترا، پروفسور نورولوژی خانواده دونالد او. اما اگر بتوانیم سلول‌های T را فریب دهیم تا وقتی وارد مغز می‌شوند فکر کنند سلول‌های T آسمی هستند، بنابراین دیگر از تشکیل و رشد تومور مغزی پشتیبانی نمی‌کنند؟ تعامل با سلول های مغز.”
این ایده که افراد مبتلا به بیماری های التهابی، مانند آسم یا اگزما، کمتر مستعد ابتلا به تومورهای مغزی هستند، برای اولین بار بیش از 15 سال پیش بر اساس مشاهدات اپیدمیولوژیک مطرح شد. اما هیچ دلیل واضحی وجود نداشت که چرا این دو نوع بیماری کاملاً متفاوت با هم مرتبط باشند، و برخی از دانشمندان در مورد واقعی بودن این ارتباط سؤال کردند.
گاتمن متخصص نوروفیبروماتوز (NF)، مجموعه ای از اختلالات ژنتیکی پیچیده است که باعث رشد تومورها بر روی اعصاب مغز و سراسر بدن می شود. کودکان مبتلا به NF نوع 1 (NF1) می توانند نوعی تومور مغزی به نام گلیوما مسیر بینایی ایجاد کنند. این تومورها در داخل اعصاب بینایی رشد می کنند که پیام ها را بین چشم و مغز حمل می کند. گاتمن، مدیر مرکز NF دانشگاه واشنگتن، بیش از پنج سال پیش به ارتباط معکوس بین آسم و تومورهای مغزی در بین بیمارانش اشاره کرد، اما نمی‌دانست که چه چیزی باید از آن استفاده کند. تا زمانی که مطالعات جدیدتر از آزمایشگاه او شروع به نشان دادن نقش حیاتی سلول های ایمنی در ایجاد گلیوم های مسیر بینایی کردند، او شروع به این سوال کرد که آیا سلول های ایمنی می توانند ارتباط بین آسم و تومورهای مغزی را توضیح دهند.
دکتر جیت چاترجی، محقق فوق دکترا و اولین نویسنده مقاله، چالش بررسی این انجمن را بر عهده گرفت. چاترجی با همکاری مایکل جی. هولتزمن، استاد پزشکی سلما و هرمان سلدین و مدیر بخش پزشکی ریوی و مراقبت‌های ویژه، موش‌هایی را که از نظر ژنتیکی اصلاح شده بودند تا حامل جهش باشند، مورد مطالعه قرار دادند. NF1 ژن ها و گلیوم های مسیر بینایی را تا 3 ماهگی تشکیل می دهند.
Chatterjee گروه‌هایی از موش‌ها را در معرض محرک‌هایی قرار داد که باعث ایجاد آسم در سنین 4 تا 6 هفتگی می‌شوند و گروه کنترل را برای مقایسه با آب نمک درمان کرد. سپس در 3 ماهگی و 6 ماهگی گلیوماهای مسیر بینایی را بررسی کرد. موش های مبتلا به آسم این تومورهای مغزی را تشکیل ندادند.
آزمایش‌های بیشتر نشان داد که القای آسم در موش‌های مستعد تومور، رفتار سلول‌های T آنها را تغییر می‌دهد. پس از اینکه موش ها به آسم مبتلا شدند، سلول های T آنها شروع به ترشح پروتئینی به نام دکورین کردند که برای محققان آسم شناخته شده است.
در مجاری تنفسی، دکورین یک مشکل است. روی بافت هایی که راه های هوایی را می پوشانند اثر می گذارد و علائم آسم را تشدید می کند. اما چاترجی و گاتمن کشف کردند که دکورین در مغز مفید است. در آنجا، پروتئین روی سلول‌های ایمنی به نام میکروگلیا عمل می‌کند و با تداخل در مسیر فعال‌سازی NFkappaB، فعال‌سازی آنها را مسدود می‌کند. میکروگلیای فعال باعث رشد و توسعه تومورهای مغزی می شود.
درمان با دکورین یا فن‌تیل استر کافئیک اسید (CAPE)، ترکیبی که مسیر فعال‌سازی NFkappaB را مهار می‌کند، موش‌ها را با NF1 جهش ناشی از گلیوماهای مسیر بینایی در حال توسعه یافته ها نشان می دهد که مسدود کردن فعال سازی میکروگلیال ممکن است یک رویکرد درمانی بالقوه مفید برای تومورهای مغزی باشد.
گاتمن که همچنین استاد ژنتیک است، گفت: «مهیج‌ترین بخش این موضوع این است که نشان می‌دهد یک ارتباط طبیعی بین سلول‌های T در بدن و سلول‌هایی در مغز که از تشکیل و رشد مسیر نوری گلیوم پشتیبانی می‌کنند، وجود دارد. جراحی مغز و اعصاب و اطفال “گام بعدی برای ما این است که ببینیم آیا این برای انواع دیگر تومورهای مغزی نیز صادق است یا خیر. ما همچنین در حال بررسی نقش اگزما و عفونت های دوران کودکی هستیم، زیرا هر دو سلول های T را درگیر می کنند. همانطور که ما این ارتباط بین T را درک می کنیم. سلول‌ها و سلول‌هایی که تومورهای مغزی را بهتر ترویج می‌کنند، ما شروع به یافتن فرصت‌های بیشتری برای توسعه درمان‌های هوشمندانه برای مداخله در این فرآیند خواهیم کرد.”