جلوگیری از انسداد رگ‌های خونی NET‌های شبه وب می‌تواند نتایج سکته را بهبود بخشد

مطالعات روی موش ها نشان می دهد که جلوگیری از تشکیل یک ماده چسبنده و شبکه مانند که می تواند در رگ های خونی پس از سکته ایجاد شود، می تواند از مغز محافظت کند و منجر به نتایج بهتری برای بیماران شود. این تحقیق در گزارش شد مجله تحقیقات بالینی و توسط دانشمندان دانشگاه بهداشت یوتا هدایت می شود.

سکته مغزی عامل اصلی ناتوانی در ایالات متحده است. شایع ترین شکل، سکته مغزی ایسکمیک، زمانی رخ می دهد که یک لخته مسدود کننده عروق، جریان خون به مغز را مختل کند. درمان سریع برای شکستن یا برداشتن لخته می تواند جریان خون را بازگرداند و آسیب به مغز را محدود کند.

اما بر اساس مطالعه جدید، خونی که با عجله به عقب برمی‌گردد، سلول‌هایی را با پتانسیل ایجاد آسیب بیشتر حمل می‌کند. آسیب مغزی می‌تواند حتی پس از از بین رفتن لخته بدتر شود، زمانی که سلول‌های ایمنی در خون تارهای چسبناکی را آزاد می‌کنند که به نام تله‌های خارج سلولی نوتروفیلی (NETs) شناخته می‌شوند و باعث مسدود شدن عروق می‌شوند.

“آن NET ها می توانند رگ ها را آدامس کنند [in the brain] نویسنده ارشد این مطالعه، رابرت کمبل، دکترای دکتر، استادیار پزشکی داخلی، می‌گوید: با به دام انداختن سلول‌های دیگر و کاهش میزان جریان خون و آسیب‌های مغزی بیشتر. نشانگرهای NET با پیامدهای ضعیف‌تر سکته مغزی در ارتباط هستند. بیمارانی که ما اینجا در دانشگاه یوتا دیدیم.”

کمپبل و همکارانش دریافتند که می توانند با درمان حیوانات با یک ترکیب مسدودکننده NET از این اثرات در مدل سکته مغزی موش جلوگیری کنند.

جنیفر ماجرسیک، پروفسور متخصص مغز و اعصاب و سکته مغزی در U of U Health و یکی از نویسندگان این مطالعه می‌گوید: «ما شدیداً به درمان‌های جدید برای سکته مغزی ایسکمیک نیاز داریم. حداکثر، تنها 30 درصد از بیماران واجد شرایط درمان های استانداردی هستند که در حال حاضر برای باز کردن رگ های خونی مسدود شده در دسترس هستند. او اضافه کرد که نگاهی جدید به عواملی که باعث آسیب مغزی در بیماران مبتلا به سکته مغزی می شود و می تواند از آن جلوگیری کند، گام مهمی به سوی درمان های بهتر است.

یک دفاع مفید نیز باعث آسیب می شود

NET ها بخشی از دفاع سیستم ایمنی در برابر عوامل بیماری زا هستند. گلبول‌های سفید خون به نام نوتروفیل‌ها می‌توانند تارهایی را آزاد کنند که از رشته‌های طولانی DNA و تکه‌های پروتئین سمی تشکیل شده‌اند تا ویروس‌ها و باکتری‌ها را به دام بیندازند – اما اینها می‌توانند به بافت‌های بدن نیز آسیب برسانند. شواهدی جمع آوری شده است که NET ها به ایجاد لخته های خونی خطرناک در طیف وسیعی از شرایط مانند سپسیس، یک وضعیت التهابی تهدید کننده زندگی، و COVID-19 کمک می کنند. کمبل و همکارانش فکر کردند که آیا ممکن است درگیر سکته مغزی نیز باشند.

این تیم ابتدا به دنبال علائم NET در مغز بیماران مبتلا به سکته مغزی بودند. آن‌ها نمونه‌های بافت پس از مرگ را که در مؤسسه ملی سلامت NeuroBioBank نگهداری شده بود، بررسی کردند و نوتروفیل‌ها، نوعی از سلول‌های ایمنی، در مناطقی که تحت تأثیر سکته مغزی قرار دارند، یافتند. به نظر می رسد که برخی از سلول ها در زمان مرگ بیمار به طور فعال NET تولید می کردند. درون رگ‌های خونی، NET‌ها به‌عنوان تله‌هایی عمل می‌کردند، جایی که سلول‌های عبوری متوقف می‌شدند و در یک انسداد جدید ایجاد می‌شدند.

کمپبل می‌گوید: «آن‌ها می‌توانند بسیاری از سلول‌های دیگر را به دام بیاندازند و به طور بالقوه میزان جریان خونی که به بافت می‌رود و میزان اکسیژن رسانی به مغز را کاهش می‌دهند». آنها بسیار کوچک و شکننده هستند، اما می توانند آسیب زیادی وارد کنند.

هنگامی که تیم تحقیقاتی نمونه‌های خون بیماران تحت درمان سکته مغزی ایسکمیک در U Health را تجزیه و تحلیل کردند، شواهد بیشتری یافتند مبنی بر اینکه NETs ممکن است عواقب منفی برای بیماران مبتلا به سکته داشته باشد. پروتئین موجود در خون نشان داد که تولید NET در مقایسه با خون افراد سالم زیاد است. علاوه بر این، اختلالات عملکردی ناشی از سکته مغزی بیماران در افرادی که آزمایش خون آنها در زمان بستری در بیمارستان حاکی از بیشترین تولید خالص بود، شدیدتر بود.

این مشاهدات باعث شد کمپبل و فردریک دنورم، محقق فوق دکترا، دکترا، نویسنده اصلی مطالعه، به آزمایشگاه برگردند تا بفهمند NET ها پس از سکته چگونه تشکیل می شوند. برای شبیه سازی سکته مغزی در موش ها، آنها به طور موقت رگ خونی تغذیه کننده مغز را مسدود کردند و سپس اجازه دادند جریان خون از سر گرفته شود. در 24 ساعت پس از عمل، سطوح بالای NETs هم در مغز و هم در خون قابل تشخیص بود. به نظر می‌رسد که افزایش تولید NET توسط نوتروفیل‌ها توسط نوع دیگری از سلول‌های خونی، پلاکت‌ها، ایجاد می‌شود.

کمپبل توضیح می‌دهد: «ما واقعاً فکر می‌کنیم زمانی که جریان خون در ابتدا به مغز باز می‌گردد، زمانی است که پلاکت‌ها فعال می‌شوند و آن پلاکت‌ها سپس می‌روند و نوتروفیل‌ها را فعال می‌کنند.» نتیجه شبکه‌های مسدودکننده عروق، انسداد جریان خون و آسیب مغزی فراتر از لخته اولیه است.

مسدود کردن NET ها از مغز محافظت می کند

در حالی که نقش NET ها در سکته مغزی نگران کننده است، همچنین فرصتی برای مداخله نشان می دهد. کمپبل و همکارانش با دادن nNIF به موش‌ها، یک پپتید مسدودکننده NET که توسط کریستین کان یوست، پزشک متخصص نوزادان U Health کشف شد، آزمایش کردند. موش‌هایی که این درمان را دریافت کردند نسبت به حیواناتی که nNIF دریافت نکردند آسیب مغزی کمتری به دلیل سکته مغزی تجربه کردند و عملکرد عصبی و حرکتی بهتری را هفته‌ها پس از این رویداد نشان دادند.

به طور دلگرم کننده، این درمان نتایج را نه تنها در موش های جوان و سالم، بلکه در موش های مسن و موش های دیابتی نیز بهبود بخشید. این مهم است زیرا دیابت و سایر بیماری‌هایی که با افزایش سن شایع‌تر می‌شوند، می‌توانند عروق مغز را سالم‌تر و در برابر درمان‌ها مقاوم‌تر کنند.

کمبل می گوید پپتید nNIF که در حال حاضر به عنوان یک درمان بالقوه برای سپسیس در حال بررسی است، ممکن است به محدود کردن آسیب سکته مغزی برای بیماران نیز کمک کند. این پپتید نمی تواند NET ها را پس از تشکیل متوقف کند، اما یافته های موش ها نشان می دهد که ممکن است فرصتی وجود داشته باشد که طی آن می توان مداخله کرد و از تشکیل تارهای سمی جلوگیری کرد. تحقیقات بیشتری برای ارزیابی بیشتر اثرات nNIF در مدل های حیوانی سکته قبل از تعیین اینکه آیا برای آزمایش بالینی در این زمینه مناسب است یا خیر، مورد نیاز است.