مطالعه نتایج کوتاه مدت بهتری را نشان می دهد، اما نیاز به ضربان ساز – افزایش یافته است

محققان دریافتند بیمارانی که عمل جراحی دریچه میترال را با آنولوپلاستی تریکوسپید انجام داده‌اند، در مقایسه با افرادی که میترال را انجام داده‌اند، در مقایسه با افرادی که میترال را انجام داده‌اند، کمتر احتمال دارد که بمیرند، نیاز به عمل مجدد دریچه سه لتی داشته باشند، یا نارسایی تری‌کوسپید را مجدداً به عمل جراحی مجدد نیاز داشته باشند. جراحی دریچه به تنهایی با این حال، بیمارانی که هر دو روش را انجام داده بودند، بیشتر به ضربان ساز دائمی نیاز داشتند.

هدف پروتکل جراحی جلوگیری از بازگشت مجدد است، که زمانی رخ می دهد که فلپ های دریچه های قلب به درستی بسته نمی شوند و خون به سمت عقب به سمت قلب جریان می یابد. این می تواند حرکت موثر خون در سراسر بدن را دشوارتر کند. در موارد شدید، رگورژیتاسیون می تواند خطر ابتلا به ریتم نامنظم قلب، سکته مغزی یا نارسایی قلبی را افزایش دهد.

سالانه بیش از 8 میلیون آمریکایی با نوعی بیماری دریچه قلب تشخیص داده می شوند. یک روش استاندارد برای نارسایی که بر دریچه‌های میترال و سه لتی تأثیر می‌گذارد، معمولاً شامل جراحی دریچه میترال است – که معمولاً با ترمیم بافت جزئی شروع می‌شود، اما می‌تواند به ترمیم یا جایگزینی دریچه پیش رود. تصمیمات برای اضافه کردن آنولوپلاستی تریکوسپید بسیار متفاوت است. در این روش، جراحان از یک حلقه برای تغییر شکل یا تغییر اندازه دریچه گشاد کننده استفاده می کنند. در حالی که بسیاری از بیماران، حدود 78 درصد با نارسایی شدید تریکوسپید، آنولوپلاستی تریکوسپید را با جراحی دریچه میترال جفت می کنند، تنها حدود 4 درصد با نارسایی خفیف سه لتی و 35 درصد با نارسایی تریکوسپید متوسط ​​این کار را انجام می دهند.

برای کمک به متخصصان سلامت و بیماران در تصمیم گیری آگاهانه در مورد اینکه در این موارد چه کاری انجام دهند، محققان شبکه آزمایشات جراحی قلب توراسیک (CTSN) که توسط NHLBI پشتیبانی می شود، یک کارآزمایی بالینی تصادفی چند ساله را در سال 2016 با بیمارانی که به دلیل بدتر شدن درمان تحت درمان قرار گرفتند، راه اندازی کردند. نارسایی دریچه میترال با نارسایی خفیف تا متوسط ​​سه لتی. اقدامات جراحی در 39 مرکز پزشکی در ایالات متحده، کانادا و آلمان انجام شد.

برای این مطالعه، محققان 401 بیمار را که قصد داشتند جراحی دریچه میترال انجام دهند، وارد مطالعه کردند. سپس به طور تصادفی در یکی از دو گروه درمانی قرار گرفتند. اولی جراحی دریچه میترال و دیگری جراحی دریچه میترال همراه با آنولوپلاستی دریچه سه لتی انجام شد.

محققان دریافتند که در میان بیمارانی که دریچه میترال و دریچه سه لتی ترکیبی را ترمیم کرده بودند، تنها 3.9 درصد دچار نارسایی شدید، فوت یا نیاز به عمل جراحی مجدد شدند، در حالی که 10.2 درصد به تنهایی جراحی دریچه میترال را انجام دادند. محققان هیچ تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های بیمار در تعداد حوادث قلبی عروقی اصلی، تغییرات در وضعیت عملکردی یا کیفیت زندگی مشاهده نکردند. با این حال، 14.1٪ از بیمارانی که تحت عمل جراحی و آنولوپلاستی تریکوسپید قرار گرفتند، در مقایسه با 2.5٪ که به تنهایی این جراحی را انجام دادند، به ضربان ساز دائمی نیاز داشتند.

در بحث درباره این نتایج، Annetine C. Gelijns، Ph.D.، و Alan J. Moskowitz، MD، محققین اصلی داده های مطالعه و مرکز هماهنگی بالینی در دانشکده پزشکی Icahn در کوه سینا، شهر نیویورک، نشان دادند که این کارآزمایی معاوضه مهمی را که بیماران در تصمیم گیری بین مزایای کاهش خطر پیشرفت نارسایی تریکوسپید و افزایش خطر نیاز به ضربان ساز دائمی با آن مواجه هستند، مشخص می کند. این نوع تصمیمات برای هر بیمار متفاوت است.

در طی چند سال آینده، محققان سایر اقدامات بالینی را در میان شرکت کنندگان در کارآزمایی ارزیابی خواهند کرد تا ارزیابی کنند که آیا در جفت کردن آنولوپلاستی دریچه سه لتی با جراحی دریچه میترال، مزایای بلندمدتی وجود دارد یا خیر.

دکتر Wendy C. Taddei-Peters، یک کارآزمایی بالینی، گفت: “علاوه بر پیگیری نتایج سلامت بیمارانی که ضربان ساز دریافت کرده اند، ما مشتاقانه منتظر بیمارانی هستیم که اشکال خفیف تر نارسایی تریکوسپید دارند تا نتایج آنها را نیز ارزیابی کنیم.” متخصص در بخش علوم قلب و عروق NHLBI و یکی از نویسندگان مطالعه.

Marissa A. Miller، DVM، MPH، یکی از نویسندگان مطالعه و مشاور ارشد، گفت: “این کارآزمایی و سایر کارآزمایی‌ها از مجموعه بزرگ‌تری از تحقیقات پشتیبانی می‌کنند که جراحان، جوامع حرفه‌ای و سازمان‌های پزشکی می‌توانند از آن برای به‌روزرسانی دستورالعمل‌های درمان جراحی در آینده استفاده کنند. برای آزمایشات جراحی قلب در NHLBI. “هدف ما این است که این نوع تصمیمات درمانی را برای بیماران آسانتر کنیم و از نتایج سلامت بلندمدت آنها حمایت کنیم.”

کارآزمایی بالینی (NCT02675244) توسط یک توافقنامه تحقیقاتی همکاری از NHLBI (U01 HL088942) و کمک مالی از DZHK، مرکز تحقیقات قلب و عروق آلمان تامین شد.