تغییرات آب و هوا و آینده: آنچه در خطر است

رهبران جهان قبلاً متوجه شده اند که عدم اقدام آنها در مورد تغییرات آب و هوایی به این معنی است که محدودیت های بحرانی افزایش دما در قرن جاری از 1 درجه سانتیگراد فراتر خواهد رفت.

برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد (UNEP) در گزارش خود درباره شکاف انتشار گازهای گلخانه ای در سال 2022 می گوید در حال حاضر هیچ “مسیر معتبری” برای حفظ افزایش دما تا 1.5 درجه سانتیگراد وجود ندارد – همانطور که رهبران در سال 2015 وعده داده بودند.

به گفته UNEP، تعهدات انجام شده در COP26 در گلاسکو، اسکاتلند، در سال 2021 و در 12 ماه پس از آن، منجر به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای کمتر از یک درصد از انتشار پیش بینی شده تا سال 2030 خواهد شد. این بدان معناست که تا سال 2100 افزایش دمای جهانی بین 2.4 تا 2.6 درجه سانتیگراد پیش بینی می شود، حتی اگر این تعهدات برآورده شوند.

اینگر اندرسن، مدیر اجرایی UNEP گفت: “ما شانس خود را برای ایجاد تغییرات تدریجی داشتیم، اما آن زمان به پایان رسیده است.” او تاکید کرد: «تنها یک تغییر اساسی در اقتصاد و جوامع ما می‌تواند ما را از یک فاجعه آب و هوایی سریع نجات دهد».

وی افزود: “اصلاح اقتصاد جهانی و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای به نصف تا سال 2030 کار دشواری است و برخی می گویند غیرممکن است، اما ما باید تلاش کنیم.”

هر کسری از درجه مهم است: برای جوامع آسیب پذیر، برای گونه ها و اکوسیستم ها، و برای هر یک از ما.

گزارش UNEP یکی دیگر از تحلیل های ارائه شده در آستانه COP27، اجلاس آب و هوای سازمان ملل است که در ماه جاری (نوامبر 2022) در مصر برگزار می شود.

افزایش انتشار

تجزیه و تحلیل داده‌های کربن نشان می‌دهد که انتشار گازهای گلخانه‌ای در تعداد معدودی از مناطق کاهش یافته است، اما در سطح جهانی بین سال‌های 1990 تا 2019، با کاهش در روزهای اولیه همه‌گیری کووید-19، به دلیل تعلیق هوا، زمین، افزایش یافت. و سفر صنعتی

در حالی که انتشار گازهای گلخانه ای اغلب به عنوان “انسان زا” شناخته می شود – یعنی توسط انسان ایجاد می شود – این ثروتمندترین کشورها و افراد هستند که مسئول انتشار تاریخی و فعلی هستند.

از سال 1990، 50 درصد فقیرترین جمعیت جهان تنها عامل 16 درصد از رشد انتشار بوده اند، در حالی که 1 درصد ثروتمندترین، 23 درصد از رشد کل انتشار را تشکیل می دهند.

تجزیه و تحلیل داده های انجام شده توسط اقتصاددان لوکاس چانسل، از آزمایشگاه نابرابری جهانی دانشکده اقتصاد پاریس، که در سپتامبر در پایداری طبیعت، دریافت که بیشتر آن یک درصد از انتشارات ناشی از سرمایه گذاری است تا مصرف.

بر اساس مطالعه ای که توسط دانشگاه گرونینگن هلند انجام شد، کشورهای آفریقایی جنوب صحرا به طور متوسط ​​کمترین میزان کربن را دارند، در حالی که کشورهای فوق ثروتمند مانند لوکزامبورگ و ایالات متحده بالاترین میزان کربن را دارند.

افزایش هزینه های آب و هوایی

در سال 2009، کشورهای ثروتمند با انتشار بالا متعهد شدند تا سال 2020 سالانه 100 میلیارد دلار به کشورهای در حال توسعه برای کاهش تغییرات اقلیمی و سازگاری کمک کنند و در سال 2015 این وعده محقق نشده تکرار شد و آن را تا سال 2025 تمدید کرد.

اما هنوز محقق نشده است. و بسیاری از تامین مالی ارائه شده در قالب وام به جای کمک بلاعوض بوده است. بودجه عمومی سهم اصلی را به خود اختصاص داده و از سال 2015 سال به سال افزایش یافته است، اما بر اساس تحلیلی که در ماه ژوئیه توسط OECD، اتحاد 38 اقتصاد بازار منتشر شد، بودجه خصوصی شاهد نوسانات و کاهش بوده است.

OECD دریافت که در سال 2020 83.3 میلیارد دلار کمک مالی به کشورهای در حال توسعه ارائه شد. بیشتر این مبلغ صرف کاهش آب و هوا و عمدتاً به آسیا و کشورهای با درآمد متوسط ​​اختصاص یافت.

در حالی که OECD می گوید بودجه برای سازگاری در حال افزایش است، موسسه منابع جهانی (موسسه منابع جهانی، WRIیک سازمان تحقیقاتی غیرانتفاعی، استدلال می‌کند که برای برآورده کردن تعهدات اضافی که در سال 2021 توسط کشورهای پردرآمد برای تأمین مالی 40 میلیارد دلاری برای سازگاری تا سال 2025 انجام شد، به بودجه بیشتری نیاز است.

تامین مالی برای آسیب‌های جبران‌ناپذیر ناشی از تغییرات آب‌وهوایی – که به عنوان ضرر و زیان شناخته می‌شود – مورد توجه قرار گرفته است و انتظار می‌رود کشورهای با درآمد پایین و متوسط ​​و جوامع آسیب‌پذیر فشار زیادی در COP27 ایجاد کنند. کشورهایی که کمترین مسئولیت را در انتشار گازهای گلخانه ای تاریخی دارند، کشورهایی هستند که تغییرات آب و هوایی را بیشتر احساس می کنند و از کشورهای ثروتمند انتظار دارند که به آنها جبران مالی بپردازند.

از سال 2017، تقریباً نیمی از درخواست‌های سازمان ملل برای حمایت از بلایای آب‌وهوایی مورد توجه قرار نگرفته است، و کشورهایی را که حداقل توانایی پرداخت 33 میلیارد دلار را برای جبران سیل‌ها، آتش‌سوزی‌ها و دیگر رویدادهای شدید آب و هوایی دارند، رها کرده است.

تجزیه و تحلیل موسسه خیریه بین المللی آکسفام همچنین نشان داد که به ازای هر 2 دلار درخواستی کشوری که با یک فاجعه آب و هوایی مواجه است، حدود 1 دلار دریافت می کند.

سیستم های انتقالی

بر اساس آخرین گزارش Global Land Outlook از ایالات متحده، سیستم‌های کشاورزی صنعتی بیشترین سهم را در تولید گازهای گلخانه‌ای دارند، در حالی که سیستم‌های غذایی جهانی مسئول 80 درصد جنگل‌زدایی، 70 درصد استفاده از آب شیرین و بزرگترین محرک‌های از دست دادن تنوع زیستی در زمین هستند. کنوانسیون ملل برای مبارزه با بیابان زایی (UNCCD).

بر اساس این گزارش که تولید آن پنج سال به طول انجامید، تا 40 درصد از زمین های سیاره تخریب شده است. به گفته UNCCD، تعهدات ملی برای احیای 1 میلیارد هکتار از زمین های تخریب شده تا سال 2030 به 1.7 تریلیون دلار نیاز دارد که بسیار کمتر از 700 میلیارد دلاری است که هر سال برای سوخت های فسیلی و یارانه های کشاورزی هزینه می شود.

تولید فشرده کشت های تک و جنگل زدایی بیشتر انتشار کربن مرتبط با تغییر کاربری زمین را ایجاد می کند، در حالی که اکسیدهای نیتروژن ناشی از استفاده از کودها و انتشار متان از دام ها “بزرگترین و قوی ترین سهم” از انتشار گازهای گلخانه ای کشاورزی را تشکیل می دهند. سند.

او می افزاید: «آنچه واضح و روشن است، نیاز به اقدام هماهنگ برای کند کردن یا معکوس کردن قابل توجه تغییرات آب و هوایی، تخریب زمین و از دست دادن تنوع زیستی برای حفاظت از سلامت و معیشت انسان، تضمین امنیت غذا و آب و به جا گذاشتن میراثی پایدار برای نسل های آینده است». .

آیا پایان سوخت های فسیلی نزدیک است؟

آژانس بین المللی انرژی (IEA) هنگام انتشار گزارش چشم انداز انرژی جهان در سال 2022 در آستانه COP27 اعلام کرد که “عصر طلایی گاز” به پایان رسیده است.

در حالی که آژانس بین‌المللی انرژی اذعان می‌کند که تشدید سیاست‌ها، قیمت‌های بالا در کوتاه‌مدت و نگرانی‌های امنیتی انرژی پایان این «عصر طلایی» را تسریع می‌کنند، اما تاکید می‌کند که سوخت‌های فسیلی در بحبوحه بحران اقتصادی «مهم» باقی خواهند ماند. کاهش جریان از خطوط لوله گاز به اروپا. و تقاضا برای واردات در آسیا.

در این سند آمده است که پیامدهای حمله روسیه به اوکراین و تأثیر ماندگار بر سیاست‌های انرژی سوخت فسیلی باعث می‌شود که تقاضای جهانی برای «همه سوخت‌های فسیلی» در سال 2025 به اوج خود برسد.

فاتح بیرول، مدیر اجرایی آژانس بین‌المللی انرژی گفت: «بازارها و سیاست‌های انرژی در نتیجه تهاجم روسیه به اوکراین، نه فقط در حال حاضر، بلکه برای دهه‌های آینده تغییر کرده‌اند».

«حتی با ساختار سیاسی فعلی، دنیای انرژی در مقابل چشمان ما به طرز چشمگیری در حال تغییر است. پاسخ‌های دولت‌ها در سراسر جهان این نوید را می‌دهد که این یک نقطه عطف تاریخی و قطعی به سمت یک سیستم انرژی پاک‌تر، مقرون‌به‌صرفه‌تر و ایمن‌تر باشد.»

این مقاله بخشی از ویژه ما است: چالش های COP27

این مقاله در اصل توسط نسخه جهانی تهیه شده است SciDev.Net و توسط نسخه آمریکای لاتین و کارائیب اقتباس شده است