تنهایی یک مشکل بهداشت عمومی است که خطر بیماری و مرگ را افزایش می دهد | علم و فناوری

تنهایی برای سلامتی مضر است. ممکن است جلب توجه نکند، اما کارشناسان می گویند می تواند به اندازه سیگار کشیدن، چاقی یا آلودگی محیط زیست بد باشد. فاکوندو مانس، عصب شناس آرژانتینی، آن را به عنوان “زنگ زنگ بیولوژیکی که به ما یادآوری می کند که موجوداتی اجتماعی هستیم” تعریف می کند. و هنگامی که آن زنگ به صدا در می آید، بیماری در حال ظهور است. دانشمندان دریافته اند که تنهایی و انزوای اجتماعی خطر مرگ و میر را حدود 30 درصد افزایش می دهد. این باعث افزایش خطر بیماری های قلبی عروقی، سکته مغزی، زوال عقل و شرایط سلامت روان مانند افسردگی می شود. مطالعه اخیر منتشر شده در جراحی جاما دریافتند که تنهایی می‌تواند اثرات منفی بر بهبودی بعد از عمل افراد مسن داشته باشد.

تنهایی و انزوای اجتماعی اکنون به عنوان مشکلات بهداشت عمومی جهانی در نظر گرفته می شود و بسیاری از کارشناسان آن را یک بیماری همه گیر می نامند، اگرچه اندازه گیری دقیق دشوار است. یک مقاله در سال 2021 توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) نشان داد که بین 20٪ تا 34٪ از سالمندان در چین، اروپا، آمریکای لاتین و ایالات متحده احساس تنهایی می کنند. یکی دیگر از مطالعات اخیر منتشر شده در مجله پزشکی بریتانیا دریافتند (با وجود کمبود قابل توجه داده) که تنهایی بر اساس منطقه و گروه سنی متفاوت است. شیوع تنهایی برای نوجوانان از 9.2 درصد در آسیای جنوب شرقی تا 14.4 درصد در منطقه مدیترانه شرقی متغیر است. کمترین شیوع تنهایی به طور مداوم در کشورهای شمال اروپا (از 3٪ در بزرگسالان جوان تا 5.2٪ در سالمندان) و بالاترین میزان در اروپای شرقی (7.5٪ در بزرگسالان جوان و بیش از 21٪ در سالمندان) مشاهده شد.

جدای از آمار، جامعه علمی موافق است که تنهایی (احساس نارضایتی ناشی از فراوانی تماس‌های اجتماعی) و انزوای اجتماعی (معیار عینی که تماس‌های واقعی اجتماعی را تعیین می‌کند) برای سلامتی شما مضر است. در گزارش سازمان بهداشت جهانی آمده است: «هم عمر افراد مسن را کوتاه می‌کنند، هم به سلامت جسمی و روانی آسیب می‌رسانند و هم کیفیت زندگی را کاهش می‌دهند».

مطالعه بیش از 4000 سالمند منتشر شده در جراحی جاما ارتباطی بین بیمارانی که پس از انجام عمل جراحی اورژانسی احساس تنهایی کردند و احتمال مرگ در طی 30 روز بیشتر شد. “نتایج نشان می دهد که تنهایی ممکن است یک عامل اجتماعی تعیین کننده مهم در نتایج بعد از عمل، به ویژه برای جراحی غیرانتخابی باشد.”

عدم همراهی می تواند شما را بیمار کند و در نهایت حتی شما را بکشد. یک بررسی علمی در سال 2015 تخمین زد که تنهایی، انزوای اجتماعی و زندگی به تنهایی خطر مرگ را به ترتیب 26٪، 29٪ و 30٪ افزایش می دهد. استر روکر، رئیس انجمن سالمندان کاتالونیا، می‌گوید: «تنهایی دقیقاً مانند یک بیماری می‌کشد و تأثیر آبشاری در ایجاد بیماری‌های بیشتر دارد. من آن را به عنوان یک سندرم سالمندی، مانند ضعف. شیوع بالایی در بین سالمندان دارد و بر سلامت آنها تأثیر می گذارد.»

در افراد مسن، تنهایی با اتفاقاتی مانند سقوط جدی، بازنشستگی شغلی یا مرگ همسر شروع می شود. راکور می‌گوید: آن‌ها خانه‌نشین می‌شوند و ضعف، وابستگی و ناتوانی آنها در رانندگی یا ترک خانه نقطه عطفی به سمت تنهایی است. مانند سگی که دم خود را گاز می گیرد، افزایش انزوای اجتماعی منجر به کاهش توانایی انجام کارهای روزانه می شود.

چیزی که می بینیم نوک کوه یخ است. خیلی وقت ها این افراد آنقدر منزوی هستند که سراغ ما نمی آیند. باید بریم دنبالشون

استر روکر، رئیس انجمن سالمندان کاتالونیا

روابط اجتماعی ضعیف نیز با افزایش تقریباً 30 درصدی خطر مشکلات جدی قلبی عروقی یا سکته مرتبط است. بررسی ادبیات علمی منتشر شده در سلامت عمومی اشاره کرد که بزرگسالان منزوی اجتماعی دو تا سه برابر بیشتر در معرض خطر مرگ پس از انفارکتوس میوکارد هستند، در حالی که افراد با روابط اجتماعی قوی 50 درصد شانس بیشتری برای زنده ماندن دارند.

ماریا روزا فرناندز، رئیس انجمن خطر عروقی و انجمن توانبخشی قلبی تنفسی انجمن قلب و عروق اسپانیا، توضیح می دهد که متخصصان قلب به قدری از تأثیرات منفی تنهایی آگاه هستند که بلافاصله از بیمارانی که دچار مشکلات قلبی جدی مانند حمله قلبی شده اند، در مورد حمایت روانی اجتماعی خود می پرسند. “این اساسی است. بیماری که دچار یک حمله قلبی جدی شده است و به تنهایی زندگی می کند بیشتر احتمال دارد دوباره مشکلات مشابهی را تجربه کند. فرد بدون حمایت کافی از خانواده نیز بیشتر در معرض خطر ابتلا به نارسایی قلبی است.

از نظر سلامت روان، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد داشتن شبکه‌های اجتماعی وسیع و متنوع و روابط عاطفی با کیفیت می‌تواند از افسردگی محافظت کند. به همین ترتیب، تنهایی و مشارکت اجتماعی پایین با خطر بالاتر زوال عقل و حتی مشکلات خواب مرتبط بود. همچنین تنهایی با عادات بد سبک زندگی مانند سیگار کشیدن و مصرف زیاد الکل مرتبط است. این رفتارهای مضر به نوبه خود با قرار گرفتن کمتر در معرض رفتارهای سالم یا توصیه های بهداشتی به دلیل کاهش تماس اجتماعی تشدید می شوند.

یک چرخه معیوب

کارشناسان اذعان می کنند که ما هنوز درک روشنی از چگونگی تأثیر تنهایی بر بیماری ها نداریم. اما برخی از متخصصان آن را یک چرخه پیوسته و معیوب توصیف می کنند. یک نظریه این است که تنهایی باعث ایجاد یک پاسخ عصبی غدد درون ریز می شود. یک مطالعه بریتانیایی که در مجله منتشر شد، بیان کرد: افرادی که احساس تنهایی می‌کنند یا از نظر اجتماعی منزوی هستند، ممکن است فعالیت محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال، افزایش پاسخ به استرس مزمن، افزایش فشار خون و سطوح بالای کورتیزول خون را نشان دهند. مجله انجمن سلطنتی پزشکی. سطوح بالای این مکانیسم های فیزیولوژیکی با افزایش خطر بیماری قلبی عروقی و مرگ مرتبط است.

فرناندز می گوید همه چیز منطقی است. محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال در شرایط استرس زا فعال می شود و تنهایی باعث استرس می شود. اما او همچنین به تأثیر قابل توجه سبک زندگی افراد اشاره می کند. همه عوامل اجتماعی و روانی بر سلامت قلب و عروق تأثیر دارند. علت دقیق آن مشخص نیست، اما همه سبک های زندگی یکسان نیستند. فردی که به عنوان یک زوج یا در یک خانواده زندگی می کند، خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی کمتری دارد. انسان ها طوری ساخته شده اند که به صورت گروهی و در جمع دیگران زندگی کنند.»

از منظر روان‌شناختی، این مطالعه بریتانیایی اشاره می‌کند که تنهایی با نرخ بالاتر افسردگی و خودکشی و همچنین رفتارها و عادات مرتبط به هم مرتبط است که منجر به سلامت قلبی عروقی ضعیف‌تر می‌شود. رفتارهای مضر مرتبط با مرگ و میر بیشتر در افرادی که تنها یا منزوی هستند شایع تر است. احتمال سیگار کشیدن، نوشیدن الکل و انتخاب های غذایی ضعیف بیشتر است. آنها کمتر برای ورزش منظم از خانه خارج می شوند و داروهای تجویز شده خود را طبق دستور مصرف می کنند. فقدان همراهی همچنین با زوال شناختی مرتبط است، که «می‌تواند بر عوامل خطر اجتماعی و رفتاری تأثیر بگذارد، به عنوان مثال، با تأثیر بر پایبندی به دارو، فعالیت بدنی و توانایی جستجوی کمک». دوباره چرخه معیوب

ترزا مورنو، هماهنگ‌کننده گروه مطالعات عصبی سالمندان انجمن عصب‌شناسی اسپانیا، می‌گوید تنهایی باعث زوال عقل نمی‌شود، اما علائم آن را تسریع می‌کند. “چیزهایی وجود دارد که علائم را قابل توجه تر می کند و انزوای اجتماعی و افسردگی پیشرفت زوال عقل را افزایش می دهد. هر چه بیشتر از مغز خود استفاده کنید، کمتر متوجه علائم می شوید. دور هم بودن با مردم و داشتن یک زندگی اجتماعی علائم را کاهش می دهد. هر چه بیشتر بتوانیم این علائم را به تعویق بیندازیم، بهتر است.» مورنو اضافه می کند که شرایط عصبی با تنهایی بدتر می شود.

علاوه بر این، افراد منزوی اجتماعی کمتر به خدمات بهداشتی اورژانس مراجعه کرده و درخواست کمک می کنند. “آنچه ما می بینیم نوک کوه یخ است. خیلی وقت ها این افراد آنقدر منزوی هستند که سراغ ما نمی آیند. ما باید به دنبال آنها برویم.

جوانان نیز تحت تأثیر قرار می گیرند

در حالی که افراد مسن معمولاً تنهایی و انزوای اجتماعی بیشتری را تجربه می کنند، جوانان نیز از این امر مستثنی نیستند. چندین مطالعه ارتباط بین تنهایی در جوانان و افزایش مصرف دخانیات را شناسایی کرده اند. نوجوانانی که از نظر اجتماعی منزوی شده‌اند بیشتر سیگار می‌کشند، عادتی که باعث مشکلات جدی سلامتی می‌شود.

کارشناسان می گویند تمرکز بیشتر روی تنهایی و درمان هایی برای پرداختن به اثرات آن بر سلامتی لازم است. هیچ قرص یا معجونی برای درمان تنهایی وجود ندارد، اما راهکارهایی وجود دارد که می تواند آسیب های ناشی از آن را به حداقل برساند. Roquer از تجویز اجتماعی حمایت می کند که شامل توصیه فعالیت ها در یک محیط اجتماعی است. “این یک مشکل پیچیده است که نیاز به هماهنگی خوب بین رشته های مختلف دارد. در سطح جامعه، ما باید راهبردهای داوطلبانه و بین نسلی را با مشارکت سالمندان ترویج کنیم. ما همچنین به سیاست‌هایی برای مبارزه با پیری و رسیدگی به شکاف دیجیتالی نیاز داریم.»

ثبت نام برای خبرنامه هفتگی ما برای دریافت پوشش خبری بیشتر به زبان انگلیسی از EL PAÍS USA Edition