مطالعه انسان و حیوان بینشی در مورد درمان بیماری پریودنتال و سایر اختلالات التهابی ارائه می دهد –

بیماری پریودنتال تقریباً نیمی از آمریکایی های بالای 30 سال و 70 درصد از افراد 65 سال و بالاتر را تحت تأثیر قرار می دهد. این یک عفونت باکتریایی بافت های نگهدارنده دندان است. بیماری پریودنتال در مراحل اولیه خود باعث قرمزی و تورم (التهاب) لثه ها می شود. در مراحل پیشرفته که پریودنتیت نامیده می شود، استخوان زیرین آسیب می بیند و منجر به از دست دادن دندان می شود. در حالی که دانشمندان می‌دانستند که پریودنتیت تا حدودی ناشی از پاسخ اغراق‌آمیز سلول‌های ایمنی است، تا کنون، مشخص نبود که چه چیزی باعث این پاسخ شده و چگونه باعث آسیب بافتی و استخوانی می‌شود.

رنا دسوزا، مدیر NIDCR، دکترای DDS، گفت: «بیماری پریودنتال شدید می‌تواند منجر به از دست دادن دندان شود و برای بسیاری از آمریکایی‌ها، به‌ویژه آن‌هایی که دسترسی کافی به مراقبت‌های دندانی ندارند، مانعی برای بهره‌وری و کیفیت زندگی باقی می‌ماند». این مطالعه با ارائه جامع‌ترین تصویر تاکنون از مکانیسم‌های زمینه‌ای بیماری پریودنتال، ما را به روش‌های مؤثرتری برای پیشگیری و درمان نزدیک‌تر می‌کند.»

در محل‌های آسیب یا التهاب، فیبرین معمولاً نقش محافظتی ایفا می‌کند و به تشکیل لخته‌های خونی کمک می‌کند و سلول‌های ایمنی را برای مبارزه با عفونت فعال می‌کند. اما فیبرین بیش از حد با مشکلات سلامتی، از جمله نوع نادر پریودنتیت به دلیل وضعیتی به نام کمبود پلاسمینوژن (PLG) مرتبط است. در افراد مبتلا، جهش در PLG ژن منجر به تجمع فیبرین و بیماری در نقاط مختلف بدن از جمله دهان می شود.

برای کشف ارتباط بین تجمع غیرطبیعی فیبرین و پریودنتیت، دانشمندان به رهبری محققین NIDCR، نیکی موتسوپولوس، DDS، Ph.D. و Thomas Bugge، Ph.D.، کمبود PLG را در موش ها مطالعه کردند و داده های ژنتیکی انسان را تجزیه و تحلیل کردند.

مانند انسان‌های مبتلا به این عارضه، موش‌های فاقد PLG دچار پریودنتیت شدند، از جمله از دست دادن استخوان پریودنتال و افزایش سطح فیبرین در لثه‌ها. لثه‌های موش‌ها مملو از سلول‌های ایمنی به نام نوتروفیل‌ها بود که در اشکال رایج پریودنتیت نیز در سطوح بالایی یافت می‌شوند.

نوتروفیل ها معمولا از حفره دهان در برابر میکروب های مضر دفاع می کنند. اما تصور می شود که پاسخ بیش از حد نوتروفیل باعث آسیب بافتی می شود.

برای اینکه بفهمند آیا فیبرین باعث این پاسخ بیش فعال می شود یا خیر، محققان توانایی آن را در تعامل با گیرنده های پروتئینی (پیوند به) روی نوتروفیل ها مختل کردند. اتصال ضعیف بین فیبرین و نوتروفیل ها به طور کامل از از دست دادن استخوان پریودنتال در موش های دارای کمبود PLG جلوگیری کرد. به طور قابل توجهی، همچنین از دست دادن استخوان در موش های نرمال مبتلا به یک نوع رایج پریودنتیت مرتبط با سن را کاهش داد، که نشان می دهد مکانیسم های مشابهی در هر دو شکل این بیماری وجود دارد.

موتسوپولوس که دکترای فوق دکترا و نویسنده اول مطالعه، دکتر لاکمالی سیلوا، برای تحقیقات خود که منجر به این یافته‌ها شد، می‌گوید: «این مطالعه نشان می‌دهد که فیبرین می‌تواند باعث تغییر ایمنی نوتروفیل از حالت محافظتی به آسیب‌رسان در شرایط خاص شود.» این درگیری فیبرین-نوتروفیل ممکن است عامل پریودنتیت باشد.

به نظر می رسد تجزیه و تحلیل ژنتیکی بیش از 1000 نفر از یافته های حیوانی حمایت می کند. حتی در غیاب کمبود PLG، تغییرات در PLG این ژن با افزایش خطر ابتلا به پریودنتیت شدید مرتبط بود، مطابق با این ایده که فرآیندهای مشابه به اشکال نادر و رایج این بیماری کمک می کند.

روی هم رفته، این مطالعه نشان می دهد که تجمع بیش از حد فیبرین در لثه – چه به دلیل تغییرات در ژن هایی مانند PLGالتهاب مزمن ناشی از عفونت باکتریایی، یا ترکیبی از این دو – باعث افزایش و در نهایت مضر پاسخ نوتروفیلی می شود که باعث بیماری پریودنتال می شود.

نتایج همچنین با یافته‌های سایر تیم‌های تحقیقاتی مطابقت دارد که دریافته‌اند افزایش فیبرین ممکن است به سایر بیماری‌های التهابی و خودایمنی مانند آرتریت و مولتیپل اسکلروزیس کمک کند و تداخل در فعالیت فیبرین می‌تواند به درمان این شرایط کمک کند.

سیلوا افزود: «داده‌های ما از این ایده پشتیبانی می‌کند که هدف قرار دادن تعامل فیبرین-نوتروفیل می‌تواند یک راه درمانی امیدوارکننده برای بررسی در اشکال نادر و رایج پریودنتیت باشد.»

این تحقیق توسط بخش تحقیقات درون دانشگاهی NIDCR پشتیبانی شده است. همچنین از برنامه های درون مدرسه ای موسسه ملی ناشنوایی و سایر ارتباطات و موسسه ملی آلرژی و بیماری های عفونی، برنامه های خارج از مدرسه موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی، موسسه ملی سرطان، قلب ملی، موسسه ریه و خون، و صندوق ملی توسعه علمی و فناوری، شیلی.