بر اساس تحقیقات جدید که توسط دانشمندان کالج پزشکی ایالت پن انجام شده است، کودکانی که علائم بی خوابی دارند، احتمالاً در بزرگسالی با آنها ادامه پیدا می کنند و به طور قابل توجهی در اوایل بزرگسالی در مقایسه با کودکانی که مشکل خواب ندارند، به اختلال بی خوابی مبتلا می شوند. این مطالعه اولین مطالعه کوهورت بلندمدت است که مسیرهای رشد علائم بی خوابی دوران کودکی را از دوران نوجوانی و تا بزرگسالی توصیف می کند.
جولیو فرناندز مندوزا، دانشیار روانپزشکی و سلامت رفتاری، گفت: «جوان‌سالی مرحله‌ای از زندگی است که در آن شدت و شیوع مشکلات جسمی و روانی، مانند بیماری‌های قلبی عروقی و میزان خودکشی، افزایش می‌یابد.» “اختلالات خواب – به ویژه آپنه خواب و بی خوابی – با سلامت قلبی عروقی و روانی ضعیف‌تر مرتبط هستند. با توجه به اینکه تا 25٪ از کودکان، 35٪ از نوجوانان و 45٪ از بزرگسالان جوان از علائم بی خوابی رنج می برند، ما علاقه مند به یادگیری هستیم. چگونه این علائم در طول زمان با رشد کودک در بزرگسالی تکامل می‌یابند.”
مطالعه طولی این تیم، که در سال 2000 آغاز شد، به عنوان یک مطالعه تصادفی مبتنی بر جمعیت بر روی کودکان 5 تا 12 ساله طراحی شد. کودکان و والدین آنها گزارش هایی از علائم بی خوابی کودکان ارائه کردند – که به عنوان مشکلات متوسط تا شدید در شروع و/یا حفظ خواب تعریف می شود. این کودکان همچنین در یک مطالعه عینی خواب در آزمایشگاه با استفاده از پلی سومنوگرافی شرکت کردند که می‌تواند آپنه خواب و سایر شاخص‌ها مانند میزان و کیفیت خواب را شناسایی کند. این تیم 502 کودک را 7.4 سال بعد به عنوان نوجوان (متوسط 16 سال) و 15 سال بعد به عنوان بزرگسالان جوان (متوسط 24 سال) مورد مطالعه قرار دادند.
این تیم دریافتند که 43 درصد از کودکان مبتلا به علائم بی‌خوابی از دوران نوجوانی تا بزرگسالی رنج می‌برند. اگرچه حدود 27 درصد از کودکان مبتلا به علائم بی خوابی در نوجوانی بهبودی علائم را تجربه کردند، نزدیک به 19 درصد از آنها در بزرگسالی الگوی اپیلاسیون و کاهش را تجربه کردند. در میان کودکان بدون علائم بی خوابی، حدود 15٪ از آنها علائم بی خوابی را در مرحله گذار به نوجوانی ایجاد کردند و تا بزرگسالی با آنها ادامه یافتند، و 21٪ دیگر در بزرگسالی به تازگی به این علائم مبتلا شدند. علاوه بر این، حدود 16 درصد از این کودکان بدون علائم بی خوابی، الگوی اپیلاسیون و کاهش را تجربه کردند.
“ما می دانیم که همه کسانی که از علائم بی خوابی شکایت دارند، زمانی که خواب به طور عینی در آزمایشگاه اندازه گیری می شود، دارای درجه یکسانی از اختلال خواب نیستند، بنابراین مهم بود که مطالعه ما علاوه بر گزارش های خود، این اندازه گیری های عینی در آزمایشگاه را نیز شامل شود.” فرناندز مندوزا گفت. در واقع، این مطالعه نشان داد که علائم بی‌خوابی در نوجوانانی که در آزمایشگاه کوتاه می‌خوابیدند، 5.5 برابر بیشتر در معرض بدتر شدن بی‌خوابی بزرگسالان بود، در حالی که آنهایی که همان علائم بی‌خوابی را گزارش کردند و به طور معمول در آزمایشگاه می‌خوابیدند، در معرض افزایش خطر بدتر شدن بی‌خوابی بزرگسالان نبودند. بی خوابی بزرگسالان
نتایج امروز (16 فوریه) در مجله منتشر شد اطفال.
فرناندز مندوزا گفت: “یافته کلیدی این مطالعه این است که علائم بی خوابی در دوران کودکی در طول زمان بسیار بیشتر از آنچه قبلاً تصور می کردیم ادامه می یابد.” “افرادی که علائم بی خوابی دارند و مدت زمان خواب کوتاه اندازه گیری شده در آزمایشگاه بسیار بیشتر است به احتمال زیاد در اوایل بزرگسالی به یک بیماری بالینی مبتلا می شوند و نه فقط با علائم ادامه می یابند. بنابراین، والدین و پزشکان نباید تصور کنند که علائم بی خوابی شکایات خوش خیم هستند. این چیزی است که مطالعه ما برای بخش قابل توجهی از جوانان نشان نمی دهد.”
فرناندز-مندوزا افزود که از طرف دیگر، بسیاری از بزرگسالانی که بی خوابی دارند ممکن است در دوران کودکی دچار مشکلات خواب باشند.
او می‌گوید: «اگرچه مشکلات خواب بزرگسالان معمولاً توسط جدیدترین استرس‌های زندگی آنها ایجاد می‌شود، برای برخی افراد، بی‌خوابی آنها ممکن است به مشکلات خواب از دوران کودکی بازگردد.»
اگرچه تیم تحقیقاتی دلایل زمینه‌ای مشکلات خواب کودکان را بررسی نکرد، اما فرناندز-مندوزا گفت که علل اصلی معمولاً «رفتاری» هستند، مانند زمانی که کودک نمی‌خواهد بخوابد یا به والدینی در اتاق نیاز دارد تا بخوابد یا از سرگیری خواب؛ اختلالات روانی و رفتاری، مانند اختلال کم توجهی بیش فعالی، اوتیسم یا اختلالات خلقی؛ و شرایط پزشکی، مانند سردرد یا مشکلات گوارشی. با این حال، او تأکید کرد که جنسیت، نژاد و عوامل اجتماعی-اقتصادی همیشه باید در نظر گرفته شود.
فرناندز مندوزا گفت: “ما می دانیم که در علائم بی خوابی تفاوت های سلامتی وجود دارد.” به عنوان مثال، مطالعات قبلی ما نشان داد که زنان پس از بلوغ، اقلیت‌های نژادی و قومی، به‌ویژه سیاه‌پوستان/آفریقایی‌آمریکایی‌ها؛ و کودکان خانواده‌های اقتصادی-اجتماعی پایین بیشتر احتمال دارد علائم بی‌خوابی را داشته باشند که در مرحله گذار به دوران نوجوانی ادامه پیدا کند.»
فرناندز مندوزا خاطرنشان کرد که یافته های تیم نشان می دهد که علائم بی خوابی دوران کودکی نیاز به مداخله زودهنگام دارد، در حالی که نوجوانی زمان حیاتی برای رسیدگی به مشکلات مزمن خواب است. مداخلات می تواند شامل رفتار درمانی برای بی خوابی رفتاری دوران کودکی و درمان های مناسب برای شرایط پزشکی یا روانپزشکی باشد. مداخله خط اول در بزرگسالان، درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی (CBTI) است که در جوانان، به ویژه در نوجوانان نیز بسیار مؤثر است.
علاوه بر بررسی مسیر علائم بی خوابی در طول زمان، محققان همچنین داده هایی را در مورد پیامدهای سلامتی جمع آوری کردند و در حال حاضر در مرحله نهایی کردن انتشار این داده ها هستند.
فرناندز مندوزا گفت: “ما می دانیم که خواب ضعیف با پیامدهای نامطلوب سلامتی مرتبط است.” ما گمان می‌کنیم که بسیاری از کودکانی که علائم بی‌خوابی را تجربه می‌کنند که تا بزرگسالی ادامه می‌یابد، از برخی پیامدهای منفی برای سلامتی نیز رنج خواهند برد.
سایر نویسندگان ایالت پن در این مقاله عبارتند از کریستینا لنکر، استادیار روانپزشکی و سلامت رفتار. سوزان ال. کالهون، دانشیار روانپزشکی و سلامت رفتاری. میرا قریشی، معاون اداری; آنا ریچی، دانشجوی کارشناسی ارشد؛ فن او، مربی; الکساندروس ان. وگونتزاس، استاد روانپزشکی. جیانگانگ لیائو، استاد علوم بهداشت عمومی؛ دوانپینگ لیائو، استاد علوم بهداشت عمومی و معاون پژوهشی؛ و ادوارد او بیکسلر، استاد روانپزشکی. Elizaveta Bourchtein، دانشجوی فوق دکتری، دانشگاه میشیگان، نیز نویسنده است.
موسسه ملی قلب، ریه و خون؛ موسسه ملی سلامت روان؛ و مرکز ملی پیشرفت علوم ترجمه از این تحقیق حمایت کردند.