چرا زنان بومی «اولین مراسم» – تولد – را به جوامع خود باز می‌گردانند

الن بلیز را در سن چند ساعتی از مادرش گرفتند. به عنوان یک بازمانده از دهه شصت، بلیز با شناخت جامعه، فرهنگ و یا اینکه او چه کسی بود، بزرگ نشد.

بلیز گفت: “من در یک خانه غیر بومی به فرزندی پذیرفته شدم و نژادپرستی وجود داشت.” بدون رزرو میزبان روزانا دیرچایلد. من اکنون می توانم این را با صدای بلند بگویم. نژادپرستی زیادی در آن خانه وجود داشت.»

بلیز در بزرگسالی که مسیر شغلی خود را در نظر می گرفت، به این فکر می کرد که چه کاری می تواند انجام دهد تا از تکرار تجربه خود در زندگی کودکان دیگر جلوگیری کند.

او گفت: “من فکر کردم، “کسی باید بر بالین زنان ما بایستد و جلوی این دلهره ها را بگیرد. زیرا اشکالی ندارد.” «اشکال ندارد که من برای چندین دهه از زندگی‌ام بزرگ شده‌ام و نمی‌دانم کی هستم، هویت و فرهنگ خود را درک نکرده‌ام.

و بنابراین تصمیم گرفتم ماما شوم.

بلیز در سال 2006 با مدرک مامایی از دانشگاه فارغ التحصیل شد، یک مطب به نام ماماهای نسل هفتم تورنتو تأسیس کرد و سپس در یک آژانس رفاه کودکان به عنوان یک مامای پرخطر قبل از تولد کار کرد. او می‌گوید که این شغل اهمیت کاری که او انجام می‌داد را تقویت کرد.

بلیز گفت: «من در آن سال ها با 500 مادر و 500 نوزاد کار کردم. “و مدتی طول کشید تا واقعاً بگویم، “می‌دانی چیست؟ هر زنی که با آنها کار می‌کنم، مادر تولد من است که هرگز نمی‌شناختم. و هر نوزادی که از این زن حمایت می‌کنم تا به دنیا بیاورد، و من از او گرفته نمی شود.

او ادامه داد: “این یک درک باورنکردنی بود که … این همان کسی بود که واقعاً مادر من بود.” “من هرگز او را نشناختم، اما او همین است. و او مرا دوست داشت.”

ماماها را به کناری انداختند

امروز بلیز مدیر مامایی بومی با انجمن ماماهای انتاریو است، جایی که او برای گسترش خدمات مامایی به جوامع بومی در سراسر استان کار می کند.

مامایی در اوایل دهه 90 توسط سیستم‌های مراقبت بهداشتی کانادا به رسمیت شناخته شد و تنظیم شد، اما این عملی است که ریشه‌های عمیق‌تری در سراسر جهان دارد.

در آمریکای شمالی، ماماها و دولاهای بومی سنت های خود را انجام دادند و مدت ها قبل از ایجاد سیستم های مراقبت بهداشتی دولتی به آوردن نوزادان بومی به جهان کمک کردند. آنها مادران، خاله‌ها، خواهران و مادربزرگ‌هایی بودند که مهارت‌های زایمان را داشتند – و از مراسم سنتی زایمان آگاهی داشتند – که در طول نسل‌ها به آنها منتقل شد.

بلیز گفت، اما پس از تماس با اروپا، استعمار و قانون هند، ماماهای بومی “به کناری” کشیده شدند. او افزود که زایمان از جوامع و خانه ها خارج شده و در بیمارستان ها قرار داده شده است.

بنابراین وقتی زنان بومی زایمان می‌کردند، اغلب برای زایمان به خارج از جامعه خود فرستاده می‌شدند، گاهی اوقات صدها یا هزاران کیلومتر دورتر.

آنها اغلب هنوز هستند.

بلیز گفت: «ما آن را تخلیه تولد می نامیم.

او می‌گوید این اتفاق می‌افتد، زیرا «دیگر پایگاه دانشی در جامعه وجود ندارد» تا مراقبت‌های کامل قبل از زایمان، زایمان و پس از زایمان را ارائه کند.

او گفت اما سفر به خارج از جامعه آنها می تواند برای زنان بومی باردار خطرناک باشد.

«نژادپرستی ضد بومی [is] در سیستم مراقبت های بهداشتی بیداد می کند،” بلیز گفت. او گفت که ماماها در “آن فرآیندهای استعماری وحشتناک” مداخله می کنند، مانند دلهره از کودکان، که تاکید می کند “دور گرفتن کودکان از والدینشان کار درستی است.”

“و اینطور نیست. ما این را می دانیم.”

بلیز گفت، در موارد دیگر، افراد در انتظار مراقبت جان خود را از دست داده اند یا نوع مراقبت مناسب را دریافت نکرده اند. و شبح چندین دهه عقیم سازی اجباری یا اجباری وجود دارد.

بلیز گفت: «ما معتقدیم که اگر ماما در آنجا داشتیم، این اتفاق نمی افتاد.

تولد در یک جامعه دور افتاده کبک

شیوه‌های سنتی زایمان برای نسل‌ها بخشی از جامعه کری چیساسیبی، در شمال کبک بود. اما مانند بسیاری از جوامع دورافتاده، آنها با تولد در محیط های سازمانی جایگزین شدند.

Denise Perusse از Chisasibi است که در 1500 کیلومتری شمال مونترال قرار دارد. او می‌گوید زمانی که در سال 1995 برای اولین بار زایمان کرد، تجربه سختی داشت. انقباضات او نامنظم شد و کارکنان بیمارستان به او هشدار دادند که ممکن است مجبور شود از نظر پزشکی تخلیه شود.

پروس به یاد می آورد: «از تنها بودن می ترسیدم. شاید با یک اسکورت به جنوب فرستاده می‌شدم؛ آن موقع حتی نمی‌دانم. بنابراین فقط دانستن اینکه از حمایت افراد مهم زندگی‌ام برخوردار نخواهم شد، ترسناک بود.»

مادرش توصیه کرد زنی را بیاورند که در هنگام زایمان سخت به دیگران کمک کرده است. “و من گفتم، “بله. هر چیزی، هر چیزی – من نمی خواهم ترک کنم.”

زن، مامای سنتی کری به نام سارا رت، به اتاق آمد تا وضعیت پروس را بررسی کند. ماما تنها با نگاه کردن به شکم پروسه توانست ضربان قلب نوزاد را تشخیص دهد، او را وادار به راه رفتن کرد و به پیشرفت زایمان کمک کرد.

سپس، رت داستانی در مورد چگونگی زایمان او در بوته، با تنها دو فرزند خردسال خود، برای پروس گفت. او چوب خرد کرد، خانه را گرم کرد و همه چیز را به تنهایی آماده کرد. “بنابراین، من فکر می‌کنم، روشی بود که او می‌گفت: “اگر من می‌توانم این کار را در جنگل انجام دهم، شما می‌توانید آن را اینجا انجام دهید.”

پروس دخترش لونا را بدون نیاز به فرستادن به دنیا آورد. او بعداً فهمید که رت چند ماه پس از تولد لونا در یک تصادف رانندگی درگذشت. دخترش آخرین نوزادی بود که رت به او کمک کرد.

پروس گفت: “من احساس خوشبختی کردم که این فرصت را برای کمک این زن داشتم.”

در سال 2017، خدمات مامایی به قلمرو Eeyou Istchee، همراه با یک خانه زایمان موقت در Chisasibi، جایی که Perusse در یک نقش اداری خدمت می کرد، بازگشت. او امیدوار است روزی ماما شود.

تولد “مقدس” است

از زمانی که بلیز در سال 2006 از مدرسه مامایی فارغ التحصیل شد، چیزهای زیادی برای ماماهای بومی تغییر کرده است.

بر اساس گزارش انجمن ماماهای انتاریو (AOM) در حال حاضر 35 ماما بومی در انتاریو وجود دارد. شورای ملی ماماها می گوید که این افراد در میان تقریباً 120 ماما، ماماهای بزرگ و دانشجوی ماما در سراسر کانادا هستند.

برای افزایش بیشتر این تعداد، AOM به ایجاد بودجه استانی برای برنامه‌های آموزش مامایی بی‌حرمتی در چندین جامعه ملل اول کمک کرد. یک بند معافیت در قانون مامایی انتاریو به تسهیل این آموزه ها کمک می کند. این به افراد بومی که می خواهند به عنوان ماما در جوامع خود مشغول به کار شوند این امکان را می دهد که بدون گرفتن مدرک مامایی چهار ساله از دانشگاه یا ثبت نام در کالج مامایی انتاریو این کار را انجام دهند.

سامانتا اسپنسر یکی از ماماهایی است که از طریق Kenhtè:ke Midwives در Tyendinaga، در نزدیکی Kingston، Ont آموزش می بیند.

در حالی که همه ماماهای بومی آموزه های فرهنگی را در عمل خود وارد نمی کنند، اسپنسر می گوید فرهنگ و مراسم جنبه مهمی از سفر او خواهد بود.

اسپنسر گفت: “بخشی از شفای من و جامعه من – و شفا به عنوان یک مردم – بازگرداندن شیوه های فرهنگی ما و گنجاندن آن در یادگیری ما است.”

او افزود: «فکر نمی‌کنم هرگز یاد گرفتن مراسم را متوقف کنم». “همه چیزهایی که یاد گرفته ام امیدوارم بتوانم آن ها را به کار ببرم [into my midwifery practice] و امیدوارم به نسل های آینده بدهم.”

زمانی که مدیسون وایت برای اولین بار باردار شد، از حمایت اعضای خانواده و یک ماما برخوردار بود. اما او گفت که دوستانی را دیده است که در همان زمان باردار بودند و مراقبت های حمایتی از پزشکان دریافت نمی کردند – بنابراین تصمیم گرفت دولا شود و از سال 2017 این کار را انجام داده است.

دولا حمایت عاطفی، آموزش و گاهی اوقات مراقبت معنوی را به یک فرد باردار، همراه با مراقبت های پزشکی از سوی پزشک یا ماما ارائه می دهد.

وایت که اهل Akwesasne است، گفت: “من مدافع … مراسم اجدادی تولد شدم.” “اجازه دادن به بدن شما برای انجام کاری که باید انجام دهد، در مقابل [a doctor saying]”باشه، روی تخت بلند شو. دو ساعت دیگه دارم میرم بیرون ما باید این بچه را بیرون بیاوریم.»

او گفت که چگونه یک نوزاد به دنیا می آید مهم است.

او می‌گوید: «وقتی به نام‌هایمان، نام‌های هندی‌مان نگاه می‌کنیم، آن‌ها مرحله‌ای را تعیین می‌کنند که تولد ما چگونه گذشت، بارداری چگونه گذشت، چه عواملی در روز آمدن تو به دنیا بود. “و همچنین این چیزی است که شما رشد خواهید کرد… به همین دلیل است که تولد برای ما بسیار مقدس و مهم است و زندگی جدیدی که در راه است… این اولین مراسم است.”

Tagwanibisan Armitage-Smith یک مربی تولد و دولا در حال آموزش با گروه Doula Aunties on the Road در اتاوا است. جامعه اصلی او کیتیگان زیبی آنیشین بیگ اولین ملت در کبک است.

او معتقد است که بیشتر تمرینات دولا در کانادا حرفه ای بودن و سرکوب احساسات را برجسته می کند. او گفت، اما کار دولای بومی بر روابط اجتماعی و درک احساسات تأکید دارد.

“این به ما کمک می کند تا بهتر ظاهر شویم [our clients]آرمیتاژ اسمیت گفت.

از نظر او، انجام این کار – و ترکیب شیوه‌های سنتی – باعث التیام آسیب ناشی از استعمار، هشدارهای تولد و دهه شصت می‌شود.

او گفت: «وقتی خانواده را در هسته اصلی آن، در همان ابتدای زندگی از هم می پاشید، این بزرگترین راهی است که می توانید مردم را نابود کنید. “و بنابراین این واقعاً چیزی است که این احیاء به دنبال آن است… دوباره جمع کردن خودمان.”