درمان بیماری خم شدن انگشت ممکن است «تغییر بازی» باشد | تحقیقات پزشکی

محققان پیشرفتی را در درمان بیماری شایع و غیرقابل علاجی که با خم کردن انگشتان به کف دست باعث بدشکلی دست می شود، ستوده اند.

یک کارآزمایی بالینی در دانشگاه آکسفورد نشان داد که دارویی که برای آرتریت روماتوئید استفاده می‌شود، به نظر می‌رسد زمانی که در اوایل استفاده می‌شود، بیماری دوپویترن را معکوس می‌کند، نتیجه‌ای که به عنوان یک «تغییرگر بازی» بالقوه برای بیماران توصیف می‌شود.

پروفسور جاگدیپ نانچهال، دانشمند جراح که این کارآزمایی را در مؤسسه روماتولوژی کندی آکسفورد رهبری می‌کرد، گفت: «ما بسیار مشتاقیم که این موضوع را دنبال کنیم. “این یک داروی بسیار ایمن است و مهم است که بیماران بتوانند در صورت احتمال موثر بودن به درمان دسترسی داشته باشند.”

این بیماری از نام جراح فرانسوی بارون دوپویترن گرفته شده است که علاوه بر ادعای افتخار درمان بواسیر ناپلئون، بازوی مرد مرده‌ای را به دست آورد که او “مراقب او” بود و نمی‌خواست فرصت بررسی انگشتان دائماً جمع شده خود را از دست بدهد. دوپویترن حدود 5 میلیون نفر را در بریتانیا تحت تاثیر قرار می دهد که نیمی از آنها به بیماری پیشرونده در مراحل اولیه مبتلا هستند.

Dupuytren تا حد زیادی ژنتیکی است و در افراد با اصل و نسب اروپای شمالی شایع تر است. اگرچه برخی آن را “بیماری وایکینگ” می نامند، هیچ شواهد ژنتیکی وجود ندارد که ارتباطی را تایید کند. اغلب در خانواده‌ها دیده می‌شود، اما علت دقیق آن مشخص نیست و عواملی مانند مصرف الکل و دخانیات، دیابت، سن و جنسیت همگی در این امر نقش دارند. مردان هشت برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به Dupuytren هستند و در کشورهای غربی شیوع آن از حدود 12 درصد به 29 درصد در سنین 55 تا 75 سالگی افزایش می یابد.

ننچهال گفت: «مشکل بیمارانی که انگشتان خمیده دارند این است که در زندگی روزمره اختلال ایجاد می‌کنند: گذاشتن دست در جیب به دلیل گیر کردن، پوشیدن دستکش، و استفاده از صفحه کلید و حتی رانندگی سخت است». اگرچه در گذشته شایع‌تر بود، برخی از بیماران مبتلا به دوپویترن شدید و دردناک هنوز درخواست قطع عضو دارند.

این بیماری یک اختلال التهابی موضعی است که زمانی ایجاد می‌شود که سلول‌های ایمنی در دست باعث تولید بافت اسکار فیبروتیک می‌شوند. این باعث ایجاد توده یا گره در کف دست می شود. گاهی اوقات بیماری در آنجا متوقف می شود، اما می تواند پیشرفت کند و طناب های قوی در زیر پوست ایجاد کند که به طور پیوسته منقبض شده و یک یا چند انگشت را به کف دست می کشد.

فقدان یک درمان موثر برای مرحله اولیه دوپویترن به این معنی است که به اکثر بیماران گفته می شود که منتظر بمانند تا انگشتانشان به اندازه کافی خم شود تا واجد شرایط جراحی شوند. در حالی که بافت را می توان برش داد، خطر آسیب عصبی و تاندون وجود دارد و بیماری در حدود یک پنجم بیماران در عرض پنج سال عود می کند. گزینه دیگر این است که از یک سوزن برای سوراخ کردن و سپس بستن بند ناف استفاده کنید، اما طناب ها معمولاً دوباره رشد می کنند.

گروه آکسفورد در مقاله ای در Rheumatology لانست توضیح می دهد که چگونه تزریق آدالیموماب، دارویی که برای آرتریت روماتوئید و بیماری کرون استفاده می شود، به ندول ها اندازه و سختی آنها را در مقایسه با تزریق دارونما کاهش می دهد. به مدت یک سال، داوطلبان هر سه ماه یک بار تزریق کردند. بررسی‌های بعدی نشان داد که توده‌ها به مدت 9 ماه پس از تزریق نهایی به کوچک شدن ادامه دادند. این دارو که هزینه آن 350 پوند برای یک شات در NHS است، سیگنال‌های سلول‌های ایمنی را که به میوفیبروبلاست‌ها می‌گویند بافت فیبروتیک را بیرون می‌دهند، مسدود می‌کند.

نانچهال گفت: ما می دانیم که این اثر تا 9 ماه پس از آخرین تزریق باقی می ماند، اما با فرض اینکه در مقطعی ندول دوباره شروع به رشد کند، در صورت تایید، بیمار برای 4 تزریق دیگر برمی گردد. تزریق های مشابه می تواند به کاهش عود بند ناف پس از درمان سوزنی یا جراحی کمک کند.

نانچهال در حال گفتگو با آژانس تنظیم مقررات داروها و محصولات بهداشتی است تا بداند آنها به چه شواهدی برای تأیید درمان نیاز دارند. در حالت ایده آل، بیماران به مدت 10 سال پیگیری می شدند تا ببینند آیا آدالیموماب از بدشکلی دست جلوگیری می کند یا خیر، اما نانچهال گفت که این عملی نیست. ما در یک بازه زمانی معقول بهترین کاری را که می‌توانیم در جمعیت بیماران انجام داده‌ایم. ما هر چیزی که فکرش را بکنیم اندازه گیری کرده ایم.»

پروفسور کریس باکلی، مدیر تحقیقات بالینی در موسسه کندی، گفت که این دارو می تواند یک «تغییرگر بازی» باشد و از پیشرفت بیماری تا حدی که بیماران نیاز به جراحی داشته باشند، جلوگیری کند.

پروفسور نیل میلار، جراح ارتوپد در دانشگاه گلاسکو، گفت که این یافته “می تواند در زمان بسیار مهم” باشد. او گفت: “این یک گام بزرگ رو به جلو در درک بیماری است، اما اگر بخواهیم به عنوان یک درمان عملی شود، ارزیابی طولانی مدت لازم است.”

پروفسور دیوید وارویک، جراح دست متخصص در Dupuytren در بیمارستان دانشگاه ساوتهمپتون گفت: “اگرچه این نتایج اولیه هستند، اما این یک پروژه هیجان انگیز و مهم است زیرا به زیست شناسی سلولی می پردازد.

سوزن‌ها ساده و معمولاً برای مدتی مؤثر هستند، اما بند ناف برمی‌گردد. جراحی معمولاً موفقیت آمیز است، اما مدتی طول می کشد تا بهبود یابد و گاهی اوقات مشکلاتی وجود دارد. اما فرض کنیم که بتوانیم دوپویترن را قبل از اینکه به این حد برسد با پرداختن به زیست شناسی سلولی درمان کنیم؟ حالا این واقعاً دنیای دوپویترن را تغییر می‌دهد.»