مدلی بادوام برای پیش سازهای سلول زایای انسانی —

PGCLCهای انسانی در چندین مرکز تحقیقاتی، از جمله آزمایشگاهی به سرپرستی توشی شیودا، MD، PhD، در مرکز تحقیقات سرطان در بیمارستان عمومی ماساچوست (MGH) و دانشکده پزشکی هاروارد توسعه یافته اند.

PGCهای طبیعی فقط در جنین وجود دارند. این مدل‌ها برای غلبه بر موانع اخلاقی و فنی پیرامون استفاده از بافت‌های جنینی انسان در آزمایش‌ها ایجاد شده‌اند.

شیودا می گوید: «علاقه اصلی من استفاده از PGCLC ها برای تحقیقات سم شناسی است تا بفهمم قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی یا داروهای تجویزی چگونه بر تولید مثل انسان تأثیر می گذارد.

او و همکارانش از سلول‌ها برای مطالعه در آزمایشگاه استفاده می‌کنند که چگونه قرار گرفتن زنان در معرض مواد شیمیایی مانند بیهوشی عمومی می‌تواند تغییرات ارثی ایجاد کند که می‌تواند بدون ایجاد جهش DNA به نسل‌های آینده منتقل شود. این فرآیند به عنوان وراثت اپی ژنتیک شناخته می شود.

آنها همچنین از این مدل برای بررسی چگونگی تبدیل شدن PGCها به سرطان بیضه، شایع ترین بدخیمی در پسران و مردان جوان، استفاده می کنند.

نکته مهم این است که hPGCLC ها مدت زیادی در آزمایشگاه زنده نمی مانند و به سرعت ویژگی های مشابه سلول های زایای خود را از دست می دهند مگر اینکه با دقت و پر زحمت همراه با استفاده از سرم خون یا مواد شیمیایی اضافه شده از آنها مراقبت شود. و حتی زمانی که این سلول‌های خاص زنده می‌مانند و در ظروف آزمایشگاهی رشد می‌کنند، تمایل دارند از هویت سلول‌های زاینده خود دور شده و به انواع دیگر سلول‌ها تبدیل شوند.

اما همانطور که شیودا و همکارانش در مجله توضیح می دهند گزارش های سلول های بنیادیآنها روشی را برای حفظ hPGCLCها و عملکردهای شبه سلول زایای آنها در کشت سلولی بدون نیاز به کار خاصی ایجاد کرده‌اند، به طوری که سلول‌ها برای حداقل پنج ماه زنده می‌مانند و به تکثیر خود ادامه می‌دهند بدون اینکه ویژگی‌های اولیه مشابه سلول زایای خود را از دست بدهند. .

با استفاده از این سلول‌ها، آن‌ها با موفقیت hPGCLC‌هایی تولید کردند که حامل جهش‌های ژنتیکی مختلف مرتبط با سرطان بیضه هستند و در حال کار برای ایجاد اولین مدل تومور مصنوعی سرطان بیضه انسان با جهش‌های ژنتیکی تعریف‌شده برای کمک به تحقیقات در زمینه پیشگیری و درمان سرطان هستند.

این کار با هدایایی از سوی بنیاد RICBAC و صندوق Escher برای اوتیسم و ​​همچنین کمک های مالی از مؤسسه ملی بهداشت حمایت شد.

منبع داستان:

مواد ارائه شده توسط بیمارستان عمومی ماساچوست. توجه: محتوا ممکن است برای سبک و طول ویرایش شود.