تحقیقات بینش هایی را در مورد پره اکلامپسی، یک عارضه مرگبار بارداری، اضافه می کند

پره اکلامپسی یک عارضه خطرناک در دوران بارداری است که هم مادر و هم جنین را به خطر می اندازد، اما پزشکان هنوز راه موثری برای پیش بینی اینکه چه کسی به آن مبتلا می شود، ندارند. تحقیقات جدید مکانیسم احتمالی را برای چگونگی بروز این وضعیت بالقوه تهدید کننده زندگی و پتانسیل داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی هیدروکسی کلروکین برای درمان آن کشف کرده است.

محققان می‌دانستند که در حاملگی‌هایی که با پره اکلامپسی عارضه می‌شوند، رشد جفت مختل می‌شود، اما آنها اطلاعات کمی در مورد چگونگی این اتفاق دارند. علاوه بر این، آنها می دانستند که سطح DNA جفت در خون مادر، که به عنوان DNA جنین بدون سلول (cffDNA) شناخته می شود، در زنانی که پره اکلامپسی را تجربه می کنند، به طور قابل توجهی بالاتر است.

بنابراین، تیمی به سرپرستی دکتر ویکی آبراهامز، پروفسور مامایی، زنان و زایمان، برهمکنش‌های سلول‌های جفت کشت‌شده به نام تروفوبلاست‌ها را با سطوح cffDNA مشاهده‌شده در پره‌اکلامپسی مورد مطالعه قرار دادند و دریافتند که این امر به‌طور قابل‌توجهی حرکت سلول‌های جفت را مهار می‌کند. تروفوبلاست ها تیم همچنین دریافت که درمان با هیدروکسی کلروکین اثرات cffDNA بر تروفوبلاست ها را معکوس می کند. آنها یافته های خود را در مجله منتشر کردند مجله ایمونولوژی تولید مثل.

آبراهامز، نویسنده ارشد مقاله، می‌گوید: «تحقیق ما به ما بینشی می‌دهد که چگونه سطوح بالای cffDNA که در زنان مبتلا به پره‌اکلامپسی می‌بینیم ممکن است به‌صورت پاتولوژیک عمل کند». این به ما اطلاع می‌دهد که چگونه DNA جنین بدون سلول تأثیر منفی بر عملکرد تروفوبلاست و فرآیند جفت‌گذاری می‌گذارد و همچنین بینشی در مورد یک درمان بالقوه که می‌تواند حداقل برای متوقف کردن آن بخش از بیماری مورد استفاده قرار گیرد، می‌دهد.»

علائم پره اکلامپسی با جفت مرتبط است

پره اکلامپسی، که در آن زنان فشار خون بسیار بالا را تجربه می کنند، وضعیتی است که به طور معمول در اواخر سه ماهه دوم یا سوم بارداری ظاهر می شود. اگر به اندازه کافی کنترل نشود، می تواند باعث تشنج مادر شود و همچنین به جنین در حال رشد آسیب برساند. تنها راه حل فعلی برای این بیماری، زایمان نوزاد و جفت است.

دانشمندان مشاهدات جالبی انجام داده اند که اگر پزشک نوزاد را به دنیا بیاورد، اما جفت را به دنیا نیاورد، زنان همچنان علائم پره اکلامپسی را تا زمانی که جفت به دنیا بیاورد، تجربه خواهند کرد. آبراهامز می گوید: «به نظر می رسید همه این فرآیندهای پاتولوژیک از جفت می آیند، اما ما نمی دانستیم چگونه و چرا.

در حالی که پره اکلامپسی دیرتر در دوران بارداری ایجاد می شود، محققان بر این باورند که منشاء بیماری ممکن است خیلی زودتر، در طول لانه گزینی و رشد جفت رخ دهد. در زنان مبتلا به پره اکلامپسی، محققان متوجه ناهنجاری هایی در سطح مشترک مادر و جنین شده اند – جایی که جفت و آندومتر مادر است. [mucus membrane lining the uterus] ملاقات.

در طول یک بارداری طبیعی، تروفوبلاست ها به داخل آندومتر مهاجرت می کنند، فرآیندی ضروری برای لنگر انداختن جفت و اجازه دادن به سلول های جفت برای تعامل با سلول های ایمنی مادر که ضروری است. با این حال، در موارد پره اکلامپسی، مهاجرت ناکافی تروفوبلاست ها وجود دارد که رشد طبیعی جفت را مختل می کند. علاوه بر این، تحقیقات یک پاسخ التهابی قوی را در رابط مادر و جنین در موارد پره اکلامپسی نشان داده است.

در طول بارداری طبیعی، جفت به طور مداوم موادی از جمله cffDNA را از سطح خود می ریزد. وارد جریان خون مادر شده و در سراسر بدن او گردش می کند. در طول بارداری، با رشد جفت و دفع مواد بیشتر، سطح cffDNA افزایش می یابد و پس از زایمان، سطح آن به طور کامل کاهش می یابد. در موارد پره اکلامپسی، سطح cffDNA در مقایسه با بارداری طبیعی به طور قابل توجهی بالاتر می رود. آبراهامز می‌گوید: «ما تعجب کردیم که آیا cffDNA اثر عملکردی دارد که منجر به ایجاد پره اکلامپسی می‌شود یا خیر. بنابراین، تصمیم گرفتیم این را به صورت محلی از نظر جفت بررسی کنیم.

شناسایی مکانیسم بالقوه برای اختلال در رشد جفت

در آخرین مطالعه خود، تیم آبراهامز cffDNA را جدا کرده و آن را به کشت های تازه سلول های تروفوبلاست اضافه کرد. سپس، آنها توانایی تروفوبلاست ها را برای مهاجرت خود به خود در حضور و عدم حضور cffDNA اندازه گیری کردند. آنها دریافتند که cffDNA به طور قابل توجهی توانایی تروفوبلاست را برای مهاجرت مهار می کند.

این یافته سرنخ هایی را در مورد مکانیسم پره اکلامپسی کشف کرد. آبراهامز می گوید cffDNA با DNA بزرگسالان متفاوت است. تفاوت در ساختار cffDNA شباهت هایی به DNA باکتریایی دارد و در نتیجه توسط یک گیرنده ایمنی ذاتی به نام گیرنده شبه Toll 9 (TLR9) به این شکل شناخته می شود.

این تیم با کنجکاوی، یک مهارکننده مصنوعی TLR9 را به کشت اضافه کردند و دریافتند که مهار مهاجرت تروفوبلاست را معکوس می کند. آبراهامز می گوید: “ما دریافتیم که مهار مهاجرت تروفوبلاست توسط cffDNA با واسطه TLR9 است.” برهمکنش آن با cffDNA باعث کاهش توانایی سلول های تروفوبلاست برای مهاجرت خود به خود می شود.

هیدروکسی کلروکین مکانیسم پاتولوژیک پره اکلامپسی را معکوس می کند

سپس، تیم بررسی کردند که آیا درمان‌های مختلف ممکن است در درمان این مکانیسم پاتولوژیک مفید باشد، از جمله آسپرین و هیدروکسی کلروکین. تحقیقات قبلی نشان داد که آسپرین، یک داروی ضد التهابی، ممکن است در پیشگیری از علائم پره اکلامپسی در زنان در معرض خطر مفید باشد. بنابراین، آنها آسپرین را به کشت های تروفوبلاست اضافه کردند تا ببینند که آیا اثرات cffDNA بر مهاجرت را معکوس می کند، اما هیچ تاثیری نداشت.

سپس تیم توجه خود را به هیدروکسی کلروکین معطوف کرد، دارویی که اغلب به بیماران مبتلا به بیماری های خودایمنی مانند لوپوس داده می شود و استفاده از آن در دوران بارداری بی خطر است. همچنین یک مهارکننده TLR9 است. آنها دریافتند که این دارو واقعاً توانایی تروفوبلاست ها را برای مهاجرت بازیابی می کند. آبراهامز می گوید: «این نه تنها بر نقش TLR9 به عنوان مکانیزمی که توسط آن cffDNA مهاجرت تروفوبلاست را مهار می کند، تأکید می کند، بلکه یک درمان بالقوه را به ما می دهد که اگر در اوایل بارداری تجویز شود، می تواند به طور هدفمند مفید باشد.»

آبراهامز امیدوار است که کار او به یافتن راه های بهتری برای درمان زنان مبتلا به پره اکلامپسی منجر شود. “اکنون که ما ایده ای درباره نحوه عملکرد این cffDNA در دوران بارداری داریم، امیدوارم بتوانیم آن را به مطالعات بیشتری تبدیل کنیم تا به ما کمک کند تا درک بهتری از عملکرد cffDNA در رابط مادر و جنین به دست آوریم تا بتوانیم بفهمیم. او می‌گوید راه‌های بیشتری برای ترویج بارداری سالم در زنان ارائه می‌کند.