زندگی در محله های قابل پیاده روی خطر افزایش وزن بیش از حد در دوران بارداری را کاهش می دهد

در یکی از اولین مطالعات برای بررسی ارتباط بین ویژگی‌های محله و افزایش وزن در دوران بارداری، محققان دانشکده بهداشت عمومی میلمن دانشگاه کلمبیا دریافتند که افراد بارداری که در محله‌های قابل پیاده‌روی در شهر نیویورک زندگی می‌کنند، شانس کمتری برای افزایش وزن بیش از حد بارداری دارند (GWG) ) نسبت به کسانی که در جای دیگر شهر زندگی می کنند. آنها همچنین دریافتند که زندگی در محله‌ای با نرخ بالای فقر احتمال GWG بیش از حد را افزایش می‌دهد. یافته ها در مجله منتشر شده است چاقی.

افزایش وزن بیش از حد یا ناکافی در دوران بارداری خطرات سلامتی متعددی را هم برای افراد باردار و هم برای کودکان به همراه دارد. GWG بیش از حد با خطر بالاتر عوارض بارداری، از جمله فشار خون بالا مرتبط با بارداری و حفظ وزن طولانی مدت پس از زایمان همراه است. GWG بیش از حد نیز با خطر ابتلا به آسم و چاقی دوران کودکی مرتبط است. تحقیقات قبلی توسط محققان Columbia Mailman نشان داد که GWG با افزایش سه برابری خطر چاقی کودکان در سن ۷ سالگی و افزایش وزن بیش از حد مادر مرتبط است.

پیاده‌روی محله به ویژگی‌های فرم شهری اشاره دارد که از پیاده‌روی حمایت می‌کند و با معیارهایی از جمله تراکم جمعیت، ترکیب کاربری زمین، تراکم زیرساخت‌های حمل‌ونقل عمومی و اتصال خیابان تعریف می‌شود. نشان داده شده است که ساکنان محله‌های قابل پیاده‌روی بیشتر در پیاده‌روی، فعالیت فیزیکی کلی بیشتر و شاخص توده بدنی (BMI) پایین‌تری دارند. محله های پیاده روی با کنترل بهتر قند خون در میان افراد مبتلا به دیابت نوع دوم مرتبط است. قابل پیاده‌روی‌ترین مناطق شهر نیویورک عبارتند از: Battery Park City، Greenwich Village، NoHo، SoHo، Little Italy، و West Village (Manhattan CBs 1 و 2). مناطقی که کمترین قابلیت پیاده روی را دارند شامل محله هایی در کوئینز شرقی و بخش هایی از استاتن آیلند (کوئینز CB13 و استاتن آیلند CB2) می شود.

با توجه به مزایای طولانی مدت بارداری سالم برای سلامت والدین و کودک، این تحقیق انگیزه بیشتری برای استفاده از طراحی شهری و کاهش فقر برای حمایت از وزن سالم و کاهش خطر افزایش وزن بیش از حد بارداری و خطرات مربوط به سلامتی فراهم می کند. نویسنده اول این مطالعه، الیزا کینزی، دکترا، که قبلاً دانشمند پژوهشی فوق دکتری در گروه اپیدمیولوژی بود، اکنون استادیار دانشکده پزشکی پرلمن دانشگاه پنسیلوانیا است.

مطالعه حاضر با مشارکت محققان اداره آمار حیاتی دپارتمان سلامت و بهداشت روانی شهر نیویورک (DOHMH) انجام شد و از داده‌های ثبت تولد شناسایی نشده برای سال 2015 برای بررسی تأثیرات سطح محله بر GWG استفاده کرد. با استفاده از داده های پرونده پزشکی، DOHMH داده هایی را در مورد تمام تولدهای زنده در شهر، از جمله اطلاعات اولیه سلامت و جمعیت شناختی برای فرد باردار و آمار نتیجه تولد (به عنوان مثال، وزن هنگام تولد، سن بارداری) جمع آوری می کند.

در میان نمونه 106285 تولد، 42 درصد از افراد باردار GWG بیش از حد و 26 درصد GWG ناکافی داشتند. افراد باردار ساکن در محله‌هایی که در میان فقیرترین محله‌های شهر قرار دارند، 17 درصد بیشتر شانس بیشتری برای GWG داشتند. احتمال 13 درصد کاهش GWG در افراد باردار ساکن در محله های بالای محله های رتبه بندی شده برای راه رفتن. این یافته‌ها با مطالعات قبلی در شهر نیویورک مطابقت دارد که نشان می‌دهد هم فقر محله و هم پیاده‌روی، BMI را در جمعیت عمومی پیش‌بینی می‌کنند.

تنظیم برای BMI قبل از بارداری، ارتباط بین فقر محله و GWG بیش از حد را کاهش داد، اما تأثیر کمی بر ارتباط بین راه رفتن محله و GWG بیش از حد داشت.

اندرو راندل، نویسنده ارشد این مقاله، استاد اپیدمیولوژی، خاطرنشان کرد: «پیاده‌روی در همسایگی به دلیل تفاوت‌های رفتاری در دوران بارداری، احتمالاً پیاده‌روی برای ورزش و فعالیت‌های روزانه – نه تنها به دلیل تأثیر بر BMI قبل از بارداری، احتمالاً با GWG مرتبط است. ورزش‌هایی که افراد باردار انجام می‌دهند از فعالیت‌های کم‌تأثیر مانند پیاده‌روی ناشی می‌شود. پیاده‌روی‌تر کردن محله‌ها فواید زیادی برای سلامتی دارد، هم برای کسانی که در حال حاضر در آنجا زندگی می‌کنند و هم برای نسل‌های آینده.»

از نویسندگان مشترک این مطالعه می توان به الیزابت وایدن، دانشگاه تگزاس در آستین اشاره کرد. جیمز کوین، کلمبیا میلمن؛ مری هوین و گرچن ون وای، اداره بهداشت و بهداشت روانی شهر نیویورک؛ جینا لواسی، دانشگاه درکسل، فیلادلفیا؛ و کاترین نکرمن، مرکز تحقیقات جمعیت دانشگاه کلمبیا.