فرانک لین، استاد دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز و دانشکده بهداشت عمومی بلومبرگ، که نویسنده اصلی این مقاله بود، گفت: «از لحاظ خوب، تعجب آور بود، زیرا مداخله شنوایی تأثیر زیادی بر کاهش زوال شناختی داشت. مطالعه. “این واقعاً توجه را به این واقعیت جلب می کند که شنیدن واقعاً مهم است. و در بسیاری از موارد، مردم متوجه نمی شوند که آیا کم شنوایی دارند یا خیر، بنابراین اگر نمی دانید سطح شنوایی شما در کجاست، اولین قدم به وضوح بررسی شنوایی شماست.
کم شنوایی در سراسر جهان رایج است، اما اغلب درمان نمی شود، به ویژه در کشورهای با درآمد پایین و متوسط. طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی، پیش‌بینی می‌شود که نزدیک به 2.5 میلیارد نفر دچار کم شنوایی شوند و حداقل 700 میلیون نفر تا سال 2050 برای شنوایی خود به کمک نیاز خواهند داشت.
گزارشی در سال 2020 در Lancet نشان داد که کاهش شنوایی مرتبط با افزایش سن تقریباً خطر زوال عقل را دو برابر می کند که بیش از 8 درصد از کل موارد زوال عقل را شامل می شود – 800000 مورد از تقریباً 10 میلیون مورد جدید زوال عقل که هر سال تشخیص داده می شود. با این حال، درمان شنوایی در حال حاضر قابل دسترس تر است، زیرا سمعک ها بدون نسخه در ایالات متحده در دسترس هستند.
در طی یک دوره سه ساله، کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده تقریباً 1000 سالمند 70 تا 84 ساله را در چهار سایت در ایالات متحده مورد مطالعه قرار داد. شرکت‌کنندگان شامل افراد مسن‌تر در یک مطالعه مداوم در مورد سلامت قلب و عروق – خطر تصلب شرایین در جوامع (ARIC) – و افراد دیگری بودند که از بزرگسالان ARIC سالم‌تر بودند. هر دو گروه از همان جوامع در هر سایت بودند.
هنگامی که این دو گروه با هم ترکیب شدند، استفاده از سمعک تاثیر قابل توجهی بر کاهش تغییرات شناختی نداشت. هنگامی که گروه در معرض خطر بالاتر زوال عقل، گروه ARIC، به طور جداگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، اما محققان دریافتند که مداخله شنوایی – مشاوره با متخصص شنوایی شناس و استفاده از سمعک – تاثیر بسزایی در کاهش زوال شناختی داشت. افرادی که در معرض خطر بالای زوال عقل بودند، مسن تر بودند و نمرات شناختی پایین تری داشتند.
به گفته محققان، زمانی که گروه ها با هم ترکیب شدند، سرعت آهسته تر زوال شناختی که توسط شرکت کنندگان سالم تجربه می شود، ممکن است تأثیر سمعک ها را محدود کند.
اینکه آیا درمان شنوایی خطر ابتلا به زوال عقل را در درازمدت کاهش می‌دهد، هنوز ناشناخته است. لین، که همچنین مدیر مرکز شنوایی و سلامت عمومی در دانشگاه جانز هاپکینز است، گفت: “این سوال بزرگ بعدی است – و چیزی که ما هنوز نمی توانیم به آن پاسخ دهیم.” او گفت که او و همکارانش در حال برنامه ریزی یک مطالعه پیگیری طولانی مدت برای پاسخ به این سوال هستند.
جاستین اس. گلوب، دانشیار گوش و حلق و بینی در مرکز پزشکی ایروینگ دانشگاه کلمبیا، گفت: در دهه گذشته مطالعات زیادی انجام شده است تا مشخص شود که چرا افراد مبتلا به کم شنوایی تمایل به شناخت بدتری دارند. او گفت که یک نظریه این است که برای افراد مبتلا به کم شنوایی نیاز به تلاش زیادی است تا بفهمند دیگران چه می گویند – و این که نیروی مغزی لازم منابع شناختی کمتری برای پردازش معنای شنیده شده باقی می گذارد.
نظریه دیگر به ساختار مغز مربوط می شود. تحقیقات نشان داده است که لوب گیجگاهی افراد مبتلا به کم شنوایی سریعتر کوچک می شود زیرا ورودی شنوایی زیادی از گوش داخلی دریافت نمی کند. گلوب که بخشی از مطالعه لانست نبود، گفت: لوب گیجگاهی به بخش‌های دیگر مغز متصل است و «این می‌تواند تأثیرات آبشاری بر ساختار و عملکرد مغز داشته باشد».
او گفت نظریه سوم این است که افراد مبتلا به کم شنوایی تمایل کمتری به اجتماعی دارند و در نتیجه تحریک شناختی کمتری دارند.
گلوب گفت، آزمایش‌های بالینی کوچک‌تری انجام شده است که تلاش می‌کند نشان دهد افرادی که از سمعک استفاده می‌کنند، شناخت بهتری دارند، اما هیچ‌گاه مطالعه‌ای در مقیاس بزرگ که اثرات شناختی بلندمدت استفاده از سمعک را بررسی می‌کند، انجام نشده است.
او گفت: «این واقعاً منحصر به فرد است، واقعاً راهگشا است.