انواع ژنتیکی ممکن است بر پاسخ درمانی به داروهای دیابت نوع 2 که معمولاً تجویز می شود، تأثیر بگذارد

داروهای مختلفی را می توان برای کاهش سطح قند خون در افراد در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع 2 تجویز کرد، اما اغلب مشخص نیست که کدام بیماران از کدام داروها سود بیشتری می برند.

در مطالعه ای که در دیابت، محققان در بیمارستان عمومی ماساچوست (MGH)، عضو موسس Mass General Brigham (MGB)، انواع ژنتیکی مرتبط با پاسخ به دو داروی مشابه را شناسایی کردند: متفورمین و گلیپیزید. این یافته ها ممکن است به شخصی سازی مراقبت برای پیشگیری و درمان دیابت نوع 2 کمک کند.

درمان‌های موجود کنونی برای دیابت نوع 2، ژنتیک یا پاتوفیزیولوژی بیماری زمینه‌ای فرد را در نظر نمی‌گیرند، و آن را برای ایجاد مداخلات اختصاصی بار سنگینی می‌کند.

تیم محققین به رهبری ژوزفین لی، متخصص غدد در واحد دیابت در MGH و مدرس پزشکی در دانشکده پزشکی هاروارد، بررسی کردند که آیا یک رویکرد گسترده ژنومی می‌تواند انجمن‌های فارماکوژنتیک جدید را آشکار کند و بینشی برای درک ارتباط ایجاد کند. عوامل خطر ژنتیکی شناخته شده برای دیابت نوع 2

در مطالعه برای درک ژنتیک پاسخ حاد به متفورمین و گلیپیزید در انسان (SUGAR-MGH)، محققان داده های ژنتیکی 1000 فرد در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را که دوره کوتاهی از متفورمین و گلیپیزید دریافت کردند، جمع آوری کردند. این تیم همچنین سطح قند خون و انسولین بیماران را پس از دریافت این داروها ثبت کردند.

دکتر لی می‌گوید: “ما یک مطالعه ارتباط گسترده ژنومی را برای شناسایی جامع گونه‌های ژنتیکی مرتبط با پاسخ دارویی انجام دادیم. ما همچنین تاثیر انواع ژنتیکی گزارش‌شده قبلی را برای دیابت نوع 2 و صفات گلیسمی روی پیامدهای SUGAR-MGH آزمایش کردیم.” “مطالعه ما از این نظر منحصر به فرد بود که بیش از یک سوم از شرکت کنندگان SUGAR-MGH از نژاد غیر اروپایی بودند، برخلاف مطالعات موجود در زمینه ژنوم فارماکوژنتیک.”

پنج نوع ژنتیکی به طور قابل توجهی با پاسخ حاد به متفورمین یا گلیپیزید مرتبط بودند. سه مورد در شرکت کنندگانی که اصل و نسب آفریقایی داشتند بیشتر بود. یکی از این گونه‌های خاص اجداد آفریقایی (موسوم به rs111770298) در برنامه پیشگیری از دیابت تأیید شد، که در آن افراد مبتلا به این نوع، نسبت به شرکت‌کنندگان بدون درمان، پاسخ ضعیف‌تری به درمان متفورمین داشتند.

لی خاطرنشان می‌کند: «درک تأثیر گونه‌های خاص اجداد می‌تواند به راهنمایی و انتخاب درمان برای زیرگروه‌های جمعیت در آینده کمک کند.

در یک تجزیه و تحلیل جداگانه، یک نوع دیگر (به نام rs703972)، که قبلا برای کمک به محافظت در برابر دیابت نوع 2 شناخته شده بود، با سطوح بالاتر پپتید 1 شبه گلوکاگون فعال مرتبط بود، هورمونی که ترشح انسولین را تحریک می کند و اشتها را کاهش می دهد.

لی می‌گوید: «مراحل بعدی شامل آزمایش‌های عملکردی برای تأیید پیامدهای انواع ژنتیکی جدیدی است که ما شناسایی کرده‌ایم که با پاسخ بدن به این درمان‌های کاهش‌دهنده گلوکز مرتبط هستند».

Jose C. Florez، MD، Ph.D.، یکی از نویسندگان ارشد، می‌گوید: «SUGAR-MGH به گونه‌ای طراحی شده است که به محققان اجازه می‌دهد از دو داروی رایج با مکانیسم‌های اثر متفاوت برای بررسی نقش ژن‌های خاص در تنظیم گلوکز استفاده کنند. رئیس بخش غدد درون ریز و واحد دیابت در MGH و استاد پزشکی در دانشکده پزشکی هاروارد.

دانشمندان یافته های خود را به عنوان یک منبع عمومی در دسترس قرار دادند تا محققان دیگر بتوانند کار خود را تکمیل کنند.

نویسندگان دیگر شامل نویسندگان همکار، لورا ان. برنر و واریندرپال کاور هستند. Josep M. Mercader یکی از نویسنده های ارشد. و کاترین فیگوروآ، فیلیپ شرودر، آلیشیا هوئرتا چاگویا، میریام اس. اودلر و آرون لئونگ.