بیومارکرها ممکن است به درمان ID آسیب حاد کلیه کمک کنند

بیماران بستری در بیمارستان که دچار آسیب کلیوی حاد (AKI) می شوند، عموماً پس از ترخیص وضعیت خوبی ندارند و گزینه های کمی برای درمان مؤثر دارند.

یک مطالعه تحت رهبری UW Medicine که اخیراً در مجله آمریکایی بیماری های کلیه نشان می دهد که آزمایش های جدید ممکن است این روایت را بهبود بخشد.

دکتر پاوان، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: در این مطالعه، “حدود 30 درصد از بیمارانی که به بیمارستان مراجعه کردند دچار AKI شدند، به این معنی که در عرض چند ساعت یا چند روز، کلیه های آنها ممکن است به دلیل واکنش به داروها یا ابتلا به سپسیس از کار بیفتد.” بهاتراجو، استادیار پزشکی ریوی و مراقبت های ویژه در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن.

علل AKI متفاوت است. به عنوان مثال، سپسیس، داروها و خون رسانی ناکافی در فردی که تحت عمل بای پس قلبی قرار می گیرد، همگی از علل بالقوه آسیب کلیه هستند. دکتر جاناتان هیملفارب، استاد نفرولوژی در دانشکده پزشکی UW و نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: همچنین در کلیه ها، انواع سلول های مختلف می توانند در فرآیند AKI آسیب ببینند.

هیملفارب گفت: روشی که امروزه ما آسیب حاد کلیه را تشخیص می‌دهیم به یک آزمایش خون ساده از عملکرد کلیه یا تغییر در خروجی ادرار متکی است. این ابزارهای تشخیصی نسبتاً خام علت خاص آسیب را تشخیص نمی‌دهند یا پیش‌بینی نمی‌کنند که کدام افراد بیشتر به درمان پاسخ می‌دهند یا عملکرد کلیه را بهبود می‌بخشند.»

بهاتراجو گفت متأسفانه درمان های پزشکی موثر برای این جمعیت از بیماران وجود ندارد. در مقاله خود، محققان راهی برای طبقه بندی زیرجمعیت های بیماران AKI با هدف شناسایی جمعیت های خاص بیماران درمانی پیشنهاد کردند.

به گفته نویسندگان، دقیقاً همانطور که نشانگرهای زیستی متمایز از درمان زیرگروه‌های بیماران مبتلا به سرطان یا آسم اطلاع می‌دهند، نشانگرهای زیستی مبتنی بر خون و ادرار نیز می‌توانند به شناسایی زیرگروه‌های بیماران مبتلا به AKI کمک کنند و به ایده‌های جدیدی برای درمان منجر شوند.

در این مطالعه، محققان به صورت گذشته نگر 769 بیمار مبتلا به AKI و 769 بیمار را بدون این عارضه تجزیه و تحلیل کردند و آنها را به مدت پنج سال پس از ترخیص از بیمارستان تحت نظر گرفتند. محققان دو زیرگروه AKI یا زیر فنوتیپ‌های مولکولی متمایز را پیدا کردند که با پروفایل‌های خطر متفاوت و پیامدهای بلندمدت مرتبط بودند.

بهاتراجو گفت، بیماران در یک گروه نرخ بالاتری از نارسایی احتقانی قلب داشتند، در حالی که گروه دیگر نرخ بالاتری از بیماری مزمن کلیوی و سپسیس داشتند. به گفته وی، بیماران گروه دوم در مقایسه با گروه اول، 40 درصد بیشتر در معرض خطر عوارض جانبی کلیوی پنج سال بعد قرار داشتند.

جالب توجه است، Bhatraju اضافه کرد، سن، جنس، میزان دیابت یا روش جراحی بزرگ به عنوان علت AKI در زیر گروه های AKI متفاوت نبود. وی گفت: این یافته نشان می دهد که فاکتورهای بالینی که معمولاً اندازه گیری می شوند ممکن است زیر گروه های AKI را پیش بینی نکنند و شناسایی نیاز به اندازه گیری بیومارکرهای خون و ادرار دارد.

هیملفارب افزود: «ما در تلاشیم تا عوامل بالینی و محرک‌های مولکولی آسیب حاد کلیه را درک کنیم تا در درازمدت بتوانیم روش‌های متفاوتی را که افراد این فرآیند بیماری را تجربه می‌کنند، درمان کنیم.» ما می‌خواهیم ویژگی‌های فردی افرادی را که دچار آسیب حاد کلیوی می‌شوند درک کنیم تا بتوانیم ویژگی‌های مشترک جمعیت‌های زیرگروهی این بیماران را مشخص کنیم تا بدانیم خطر آن‌ها نسبتاً بیشتر یا کمتر است و به سمت درمان‌های مخصوص به نیازهای آنها کار کنیم.»

هیملفارب گفت: «مقاله ما یک گام در مسیری است که آزمایش‌های بالینی درمان‌های جدید را برای افرادی که به احتمال زیاد به آن درمان‌ها پاسخ می‌دهند، تنظیم کنیم.